Chciałbym powiedzieć, że jestem osobą o wrażliwości konserwatywnej i cenię Twoje materiały wideo. Dobra robota!

Właśnie zdałem sobie sprawę, że nie postrzegam w swoim życiu zwycięstwa. Albo jest porażka albo jej brak. Albo jestem na minusie (porażka), albo na zero (brak porażki).

Hej, bardzo fajny materiał, dobrze, że jesteś i nie oszczędzasz wrażliwości przy omawianiu różnego typu tematów. Myślałem, że rozpłaczę się w momencie, gdy wspomnisz o czymś, co mnie zaboli osobiście, że będzie to coś z mojego życia. Jednakże rozryczałem się w momencie, kiedy sobie zmentalizowałem co musi czuć ktoś kto należy do społeczności queer, że inaczej odczuwa czas, że nie może z taką swoboda doświadczyć pierwszej randki czy pocałunku w wieku nastoletnim. Życzę Wam wszystkim dużo dobrego, bez względu na to kim jesteście, ani z czego się składacie. Dziękuję jeszcze raz za to, że jesteś Misty, robisz dużo dobrego.

Jakie reklamy przygotował algorytm przy filmie o porażce? Kołczów i innych pseudobiznesów XD

Dziękuję! Za wzmiankę i za kolejny super esej! Ps. Kobla, nie kolba, ale przyzwyczaiłam się. Ostatnio częściej Kobala, nawet w urzędach.

Mój chyba ulubiony wideo esej. Nie zmienił szczególnie mojego życia, bo wiele z tych rzeczy rozumiałam będąc lewakiem, jednak doprowadził mnie w pozytywnym kontekście do łez.

23:12 teges szmeges fą fą ;D Pozdro dla kumatych

Poruszyłeś bardzo fajną kwestię związaną z bardzo bliskim mi tematem. Jako osobę niepełnosprawną zawsze mnie irytowało określenie "osoba z niepełnosprawnością x". Zupełnie, jakby moje bycie "ślepakiem" było sobie obok i właściwie nie miało ani wpływu na moje funkcjonowanie ani na mój rozwój, edukację i socjalizację. Ogólnie kwestia niepełnosprawności, związanej z tym dyskryminacji, alienacji, patologii i tak dalej to temat-rzeka. Wiem, że ten mały wycinek to nie jest sedno tego wideoeseju,. Lubię w Twoich produkcjach to, że na końcu, po obejrzeniu człowiek sobie reflektuje, myśli, zastanawia się. Oby tak dalej. Pozdrawiam cieplutko.

Podoba mi się, że wykorzystujesz swoją platformę, by promować inne, dobre, ale mniejsze kanały. Dzięki!

Naprawdę ciekawy materiał, zainteresowała mnie zwłaszcza kwestia queerowej czasowości (queer time). Z tego, co wiem, Abigail Thorn coś o tym też mówiła :) Dla mnie to zagadnienie jest tak bliskie, że czuję to w swoich trzewiach. Nic w tym chyba dziwnego, w końcu jestem biseksualną transpłciową kobietą, do tego w spektrum autyzmu, barującą się z traumami po przemocy (tej niesprawiedliwej i moralnie nagannej - tak nawiązując do poprzedniego odcinka) doznawanej od dzieciństwa. Co do pokolenia milenialsów i rzeczywistości, w której musimy funkcjonować - trafne spostrzeżenia, sporo z tego znam z własnego doświadczenia. Kiedy dojrzewałam i wchodziłam w dorosłe życie, obserwowałam innych w swoim otoczeniu, czułam presję, jednocześnie się jej nie poddawałam, stawiałam opór... jak to ja, sercem anarchistka, w praktyce społecznej - niestety, rzeczywistość jest daleka od ideałów - demokratyczna socjalistka. Wyścig szczurów otaczał mnie z każdej strony, ale nie miał dla mnie w ogóle sensu. Prześciganie się zwłaszcza dobrami materialnymi, zabieganie o popularność itd.? W moich oczach były i są wariactwem, destruktywnym wzorcem zachowań, opartym na pozornych i błahych wartościach. Podobnie jest ze współczesną gospodarką bullshitu, medialnych/internetowych celebrytach (i nie mam tu absolutnie na myśli ludzi, którzy mają faktycznie coś do przekazania, jak wspomniana Natalie, Abigail czy Ty), trzepiących mnóstwo kasy na rzeczach, które społecznie są mało użyteczne, czasem wręcz szkodliwe. A tymczasem praca rzeczywiście potrzebna, wnosząca korzyści społeczeństwu - jest niedoceniana, niepewna. Ta niepewność dodatkowo się przyczyniła do pogorszenia mojego stanu zdrowia, nie tylko psychicznego. Swoją drogą, warto byłoby jeszcze wspomnieć o zjawisku "fake it till you make it", czy też "udawaj, aż ci się uda": stwarzanie pozorów z nadzieją, że wreszcie osiągniemy (ten niepewny) sukces, dostaniemy upragnioną pracę itd. Udawanie bardziej kompetentnych niż rzeczywiście jesteśmy z obawy przed kompromitacją, niemożność przyznania się do błędu, bo wiemy, że błędy nie będą nam wybaczone ani nie staną się konstruktywnym doświadczeniem. I tak w koło Macieju, aż ta gra stanie się wyuczonym wzorcem, wejdzie nam w krew... a wtedy oduczenie się tego będzie wymagać mnóstwa pracy nad sobą, pewnie również psychoterapii.

pizza z ananasem przepis na dodatki miód zioła!!! A NIECH CIĘ MISTYPOP! Lubię jak łączysz wątki, twoje filmy poprawiają smak mojego śniadania. Trzymaj się!

Świetny materiał. Jak na poruszany temat jest on podany w przystępny sposób.

Do ósmej minuty było to naprawdę interesujące

Jak zwykle świetny materiał :)

Mistrz Yoda to wielki mistyk, V cześć ma wiel świet(l)nych nauk Yody

Lubię ten kanał ze względu na to jak bardzo potrafisz złączyć filozofię sferę poważną, z popkulturą sferą prostszą. To jest imponujące! Potrafisz opowiadać o bajce i jej narracji bez specjalnych założeń i skupiasz się na intencjach twórców oraz możliwych interpretacjach. Jednocześnie mam lekki dyskomfort bo różnimy się ideologicznie przez co gdy z dzieła popkultury i filozofii przenosisz przykłady do współczesności tutaj cała społeczność LGBT, odczuwam zgrzyt. Niemniej szanuję intelektualną i humorystyczną stronę Twojej działalności.

z tą sekundą to bardzo relatywny temat ;)

13:35 No Część 👋Nie oglądam od czasu do czasu, tylko regularnie. 🙂 I pomimo iż nie zgadzam się niemal we wszystkim co dotyczy spolecznestwa i ekonomii, to jesteś jednym z moich ulubionych KZfaqrów. Jesteś Lewakiem to prawda, ale Lewakiem z RiGCzem. Dziękuję też za empatię. Widać ją w twoich materiałach (Zwłaszcza w porównaniu z niektórymi kanałami). Mnie często trudną ją okazywać, ale pokazujesz, że warto. I choć mam zupełne inne remedium na problemy tego świata, to nie mogę kształtować moich poglądów bez dobrej antytezy. Tak od siebie dodałbym, że w kwestii porażki nie może zabraknąć ,,Megamocnego" ale zagaduje, że jest poleconej ksiażce. Uwielbiam tę bajkę, która pokazuje, że coś może być tak fajne, że można dobrze się bawić, nawet przegrywając.

Jak fajnie, nowy filmik :)

Dzieki

29:22 Przez chwilę myślałam że powiesz. I wtedy pozostaje nam wyłącznie śmierć.

Kobli! Co za proażka

Rozpieszczasz

Najważniejszy wniosek: KOJOT IS A QUEER ICON 🏳️‍🌈 Just kidding, świetny materiał, pomaga w uporządkowaniu myśli o otaczającej nas rzeczywistości w logiczny ciąg

Tym razem się odbiłem od tematu

Zastanawiam się co dalej? Tj. co z tego że kojot uświadomi sobie niesprawiedliwość i bezsens gonienia strusia jeśli jego cały byt sprowadza się do złapania strusia zatem nie może on po prostu "zaśmiać się" czy odejść. Tak samo ja, nawet jeśli uświadomie sobie bezpodstawne reguły gry która mi nie pasuje, nie moge ruszyć społeczno-ekonomicznej zasady dociskającej mi pasa. Oczywiście są sytuacje w których ta świadomość jest pomocna, po prostu mam wrażenie że to jakiś indywidualny kompromis a Fisher myśląc o ogólnym obrazku, wiedział że jest ściana po której w istocie, marazm to jedyne co zostaje. Czy to o ten kompromis chodzi? Nie poddawania się na starcie wiedząc że porażka jest nieunikniona w naszym systemie bo można czasami coś z niej wyciagnąć ale pod koniec dnia i tak będzie to pesymistyczne nocne niebo poprzerywane jasnymi światełkami?

Cimcirimcim

No i przegrałam gre

ale mnie zawsze denerwowały te animacje jak Struś Pędziwiatr, Tom i Jerry, później już Dzieciak kontra kot. Zawsze mi było żal tych antagonistów :(

Fajny materiał. Dzięki. Lubię Cię słuchać. Mała prośba: zluzuj trochę z tymi reklamami, bo to zniechęca. Pozdrowienia.

Prosto z matury na kontynuację nauki 😁

Czy jest jakaś różnica między campem a kiczem?

4:12 mazarm?

pół godziny?!

Marazm. Moja głowa - mój problem.

Gdy porażka staje się codziennością coś musi się zmienić." - Dobre :) wzniosłe i refleksyjne. Tylko czy prawdziwe? Czasem po prostu ludzie się poddają wyuczonej bezradności i nic się nie zmienia. Albo zaczną używać przemocy która zostanie spacyfikowana przez większą przemoc i koniec końców, też nic się nie zmienia. A nawet jak się uda przemocą, czy warto? Czy warto wyrównywać nierówności społeczne przemocą, i ryzykować wejście w spirale ninawiści i spór pochłaniający ogromne koszty. Czy nie lepiej kompletnie o tym nie myśleć i nie przyrównywać się do innych skupiając się na tworzeniu wartości za które ktoś cię doceni i nagrodzi, bo jak nie to odbierzemy mu tą wartość? Czy nie lepiej unikać viktymizacji, postrzegającej siebie jako słabego, tworząc samospełniająca się przepowiednie? Fajnie pokazać że milinialsi nie są tacy źli i streetypy są nieprawdziwe. Warto to wiedzieć by trochę być bardziej wyrozumiałym dla nich ale to tyle. Nie warto zastanawiać się czyja to wina bo i tak nie dojdzie się sprawiedliwości. Jak obiektywnie zmierzyć winę społeczeństwa w stosunku do swojej? Jak nie ulec błędom poznawczym chcącym wybielić siebie i zwalić winę na innych? Jak sprawiedliwie ocenić innych gdy mało o nich nie wiemy, a to co wiemy od nich mogą mocno ubarwiać na swoją korzyść? Jak stworzyć system sprawiedliwy względem krzywd tak cholernie, różnorodnych i subiektywnych? Dlaczego się tym zajmować, i poświęcać swoje sprawy, skoro i tak nie dojdziemy do prawdy a jak dojdziemy to nie stworzymy systemu zdolnego go wykorzystać? Czy warto na siłę dążyć do równości? Czy warto ryzykować i wkurzać pracodawców i inwestorów większymi podatkami, i zmianami w prawie, gdy mogą wyjechać za granicę i powiększyć bezrobocie i ubustwo? Czy koszt ich wyzysku jest na pewno większy niż ich wartość ich organizacji pracy? Po za tym. Czy nie lepiej unikać pogardy wynikającej z proszenia i grożenia, niezasadnie bogatym zamiast zasłuzyć na ich uznanie budząc ich podziw i litość ciężką pracą i mądrością, skupiając wszystkie siły na tworzenie lepszych produktów i usług? A może się nie da uczciwie wzbogacić bo mafię układy, koncerny, monopole? Może trzeba zjednoczyć protariat i proletariat i poświęcić rewolucji? Scerze wątpię ale mogę zmienić zdanie. :) PS. Film byłby lepszy gdyby go podzielić na mniejsze części. Film mi się bardzo podobał. Chociaż podzieliłby go na trzy mniejsze części.

Za każdym razem, gdy słyszę, że poprzednie pokolenia coś, myślę sobie, z czym tak naprawdę się porównujemy. Nie jestem socjologiem, ani etnologiem (więc się wypowiem), ale hasło, że poprzednie pokolenia miały lepszą sytuację mieszkaniową uważam za naciąganą. Nasi rodzice/co młodsi dziadkowie owszem. Ale koncept chaty z jedną izbą to nie jest nieistniejący margines, to warunki życia większości ludzi przez większość czasu. Mam wrażenie, że koncept własnego pokoju czy mieszkania jest stosunkowo współczesny. Podobnie zawieszam się, jak słyszę, że ludzie pracują teraz więcej niż kiedyś i... serio, 12h dzień pracy w fabryce był krótszy od tego, co robi większość teraz? Nie mówiąc już o tym, jak łatwe jest gotowanie i pranie w dzisiejszych czasach. Nie twierdzę, że nasze czasy są idealne, bo nie są i dużo im brakuje. Ale [citation needed] na stwierdzeniach dotyczących porównywania pokoleń.

jedyna rzecz, do której bym się przyczepił, to brak uwagi, że doświadczenie wchodzenia w dorosłość w trudniejszym świecie niż rodzice jest owszem millenialskim doświadczeniem, ale w świecie zachodnim - w polsce i innych byłych demoludach to działało inaczej. co oczywiście wiesz, ale nie powiedziałeś w eseju (tak jak o strusiu), więc zagrywam kartę "studnia tak naprawdę" :)

Ale bzdury, wręcz kłamstwa. Millenialsi pod względem pracy mieli raj w porównaniu z ludźmi o 10 lat starszymi, kiedy Polska nie była w Unii Europejskiej a bezrobocie było w pierwszej 5 na świecie! A co do seksu, to problemem są absurdalne wymagania kobiet, np. wykluczenie męskich absolwentów kierunków ścisłych z rynku matrymonialnego, a nie jakieś bzdury.