"Zaburzenia lękowe to nie jest choroba ludzi słabych. To jest choroba ludzi, którzy zbyt długo byli silni" twierdzi Maja Herman psychiatrka i psychoterapeutka. Można dodać, że byli silni w ten ich znany, powtarzany - w kółko - sposób radzenia sobie. Z przekonaniem, że mogą liczyć tylko na siebie, a otaczający świat może rozczarowywać. Są to często osoby, które biorą na siebie nadmierną odpowiedzialność i nie przyznają się do niewiedzy w żadnej dziedzinie. Zaburzenia lękowe dotykają również ludzi, którzy nie wierzą w swoje możliwości, którzy nabyli niepewność i brak wiary w siebie, i mają tendencję do nieufności wobec siebie, i podważania tego, co robią.
Ataki paniki, obsesyjne myśli, ciągła niepewność, wycofanie społeczne, kompulsywne sprzątanie, ciągłe sprawdzanie, nadmierna kontrola i perfekcjonizm to coraz bardziej powszechne zaburzenia, które dezorganizują nasze życie. Powodują stany napięcia, stres, przeciążenie, bezsenność, rosnącą potrzebę ucieczki od społecznej oceny, potencjalnej porażki czy wyobrażanej sobie katastrofy. Przytłaczające poczucie braku czasu i uciekanie do przodu powoduje pośpiech i przyśpieszanie, co z kolei wytwarza przemęczenie, przytłoczenie, poczucie niezadowolenia i wzrost stałych negatywnych samoocen. Przerwanie powtarzających się myśli, emocji i zachowań oznacza, zatrzymanie się i samoobserwację. Żyjemy w czasach, w których zatrzymanie się wyzwala dodatkowe napięcie, lęk i stres. Jednak to właśnie świadomość siebie, poznanie i zrozumienie stylu życia oraz reguły działania może pomóc w dokonywaniu zmian, niezbędnych do uwalniania się od dręczącego stanu lękowego.
Psychiatria i psychologia wychodzą naprzeciw rosnącym potrzebom w zakresie profilaktyki naszego stanu psychosomatycznego. Warto dać sobie szansę na zmianę.