"Jestesmy w stanie zaakceptować innych w takim stopniu, w jakim akceptujemy siebie. " mega trafne. Ogolnie jeden z najlepszych polskich kanalow psychologicznych, bez powielania tematow i schematycznego podejscia.

Ciało reaguje jako pierwsze - zapomina jako ostatnie.

Mi pomogło spotkanie osoby ogromnie podobnej do mnie i dostrzeżenie, że jest wartościowym człowiekiem.

Tak, wniósł - dziękuję 💚 był przypomnieniem i ładnym podsumowaniem tego, co już wiem. Bardzo cieszy mnie wzmianka o ciele i o tym jak jest Ważne w naszej samoregulacji. Sama odkrywam, że droga do uzdrowienia prowadzi też przez ciało. Umysł to za mało 😌

Kiedy w relacji jest miejsce na bliskość i odrębność to jest to bardzo zdrowa relacja

Wczoraj szukałem informacji na ten temat a dziś taka miła niespodzianka! :D

Mi w akceptacji samego siebie przeogromnie pomogły dwie rzeczy, które z czystym sumieniem mogę polecić zainteresowanym w tym temacie - medytacja i filozofia stoicka. Nic nigdy nie otworzyło mi tak oczu i umysłu jak te dwie rzeczy, prawdziwy przełom 🙂 Miłego dnia wszystkim

Bardzo dobry odcinek, znam wielu ludzi, którzy łatwiej akceptują całą rzeczywistość szeroko rozumianą, aniżeli akceptują samego siebie. Sam również mam z tym problem. Osobiście zawsze miałem problem z tym, że za bardzo się wieloma rzeczami, także tymi z pozoru błahymi przejmowałem, zamiast je po prostu brzydko mówiąc olać, nie da się przejmować wszystkim, część spraw trzeba odpuścić, w przeciwnym wypadku można zwariować.

Ludzie udostępniajcie tego człowieka ❤

Metoda IFS + psychodrama to jest niesamowite combo jeśli chodzi o poznanie i dalej pracę z tymi swoimi wew. częściami :)

Bardzo ci dziękuję za ten film jak i caly kanał. Do tej pory uczucia fizyczne nie brałem na poważnie. Od teraz bede na nie zwracał szczególna uwagę

Staram się akceptować siebie 😂 jakiś czas temu kuzyn mówi do mnie plaskodupcu, odpowiedź była taka, masz soczystą dupcie. Od tamtej pory mnie unika hahaha 😂

11:44 O to witam serdecznie. Uczęszczam do szkoły średniej

Ten filmik utwierdził mnie tylko w przekonaniu, że nigdy siebie nie zaakceptuję

👍

❤

Boje sie ludzi i nie mam pieniedzy na psychoterapie, takie kanały nieco pomagają

Hej, możesz polecić tą fizjoterapeutkę? ;)

Nadal nie rozumiem tego mechanizmu: jak to jest, że kiedy się akceptujemy, to możemy się zmienić? Ja zauważam jedynie, że gdy czegoś w sobie nie akceptuję, to tylko wtedy to zmieniam. Gdy zaakceptuję jakąś swoją negatywną cechę, to wtedy nie mam żadnej motywacji, by ją zmienić, bo przecież już mi ona nie przeszkadza. Więc jak to ma działać, że gdy się zaakceptuję, to się zmienię??? Jak wygląda taki proces? Czy ktoś może mi to wytłumaczyć?

Części siebie? A jak to rozumieć? Jako jakieś wbudowane komponenty wielu maszyn którym można przypisać jakiś wymiar osobowości, cech i zachowań ludzkich, ale w ograniczonym kontekście? Fragmentaryczny fantom osobowości który się ujawnia tylko czasem, w ograniczonej ale bardzo precyzyjnej formie w jakiej można widzieć siebie czy kogoś innego? Tymczasowy fantom pod postacią wyrazu jakichś emocji w danej sytuacji? Zazwyczaj boimy się percepcji innych ludzi. To co o nas powiedzą jeśli np. nie podołamy w jakiejś sytuacji, i będą dawać nam wyraz ujmy, ośmieszania czy pokazywać nam że jesteśmy słabi, a to samo w sobie jest żenujące pokazując że widać w nas nie osobę dorosłą, ale raczej mentalność dziecka która nie potrafi sobie poradzić z daną sytuacją i nie jest w stanie utrzymać kreaowanego obrazu samego siebie w umysłach innych ludzi. To co widzą w nas inni ludzie, a to jaka jest realna rzeczywistość to są dwie różne rzeczy. Wcale nie trzeba kreować absolutnie żadnego obrazu własnej osoby w umysłach innych ludzi. Oni albo będą coś w nas widzieć, albo nie, albo będą mieć w czymś rację albo nie. Kwestia tworzenia i wkładania wysiłku w wizję naszej osoby w oczach innych ludzi czasem jest urwana z czapy. Co prawda to się przekłada na powiedzenie, że jak Cię widzą, tak Cię piszą. I otoczenie może zaszczuć daną osobę jak stado bezmyślnych, ale za to sprytnych i sprawczych zwierząt. Jeśli ktoś może czegoś nie widzieć i nie musi tego widzieć, to po co wszystko pokazywać?... To co wiem sam o sobie mi wystarczy. Inni ludzie nie są mi do tego potrzebni, poza tym nie będą ze mną kroczyć przez życie w tych aspektach które mogą być dla mnie czymś trudnym. Siebie samego będę mieć aż do śmierci, natomiast inni ludzie? Rozpierzchnom się i blednąć będzie pamięć o nich i o ich dokonaniach.

Odnośnie rozdziału 2. Chyba właśnie o to chodziło w Ferdydurke