W sedno ;)

bardzo ciężko żyje się z nerwicą a szczególnie jak dopadają nas lęki a niekiedy napady lękowe dobrze mieć wsparcie drugiej osoby pozdrawiam

@@Krystyna-gs4px to prawda wsparcie drugiej osoby dużo pomaga, ale ja musiałam sama z tym walczyć i zmagać się z tą chorobą, ale dużo mi pomagało kontakt z naturą tzn, spacery jazda rowerowa i rozmowa z osobą która mnie rozumiała.

To samo.Ja mam fobie społeczna, gdziekolwiek nie wyjdę, nie czuję się na 100% .Lęk paraliżuje.

Teraz jest moda na depresje strachy leki ,mam kolezanke ciagle cos leniwa bab i te narzekanie ze nie ma kasy bo depresja bo ma leki a ja widze tylko lenia przed soba i tyle a jestem tu bo chcialam ja zrozumniec i wiem ze czasem jest tak czy schudla pani po mojej therapy nie tylko portfel schudl pozdrawiam i uciekam zdrowych wesolych swiat

Dzien Dobry, proszę pooglądać więcej moich filmów i w razie potrzeby skontaktować się ze mną mailowo. Pozdrawiam.

Mam i sporo z nich znajdzie Pani w moich filmach. :-)) Generalnie slyszałem, że 5 Kroków na to pomaga ;-)) Pozdrawiam serdecznie.

@@SkutecznaTerapia witaj czy ta gonitwa myśli, że dialogi wewnetrzne, układanie sobie przez cały dzień czegoś w myślach to jest do ogarnięcia jak się ma to od dziecka gdzieś tam? Masz możliwość zrobić o tym filmik? Ja mam nerwice około 10 lat, teraz się nasilila, niewiem czy jest z depresja czy z paranoja, ale mam myśli złe że jest chory psychicznie bo brat ma schizofrenię, druga sprawa przestalem wychodzi 6 daleko od domu i od szpitala, mam terapeuta i psycholog ale on mi mówi że mam afirmowac swoje myśli bo się ich boję, że komuś coś zrobię itp. Drugi atak paniki lek ze cos mi się stanie, więc standardy w zaburzeniach, druga sprawa jest taka że z tymi parsnojami to jest możliwe? Dodam że bawiłem się w przebudzenie jeśli wiesz co to jest w internecie pełno tego, chciałbym terapię zrobić z tobą, bo pojutrze mam jechać do polski i boję się wsiasc do busa i jechac, bo albo atak paniki i szpitala nie będzie albo jakieś pojebane myśli że coś komuś mogę zrobić w nie kontrolowanym stanie. Więc jest nieciekawie zemna, mam ciężki charakter bo wychowałem się naulicy ale liczę że to tylko nerwica lękowa

A ja nie mam czasu na leki choroby bo mam kupe roboty i 4 czworke dziecii musze zdrowo zapie...... bo sama musze sobie radzici i te pierdoly mam gdzies na chorobe jest najleprza praca ,a nie oj jaka jestem chora oj jaka chora robota i jeszcze raz kasa i robota powodzenia

@@agaagowska2372 więc co tu robisz?

@@agaagowska2372 zapier.. od 18 roku życia, nie mam dużo wolnego czasu. A dalej na to cierpię. Wydaje mi się, że Twoja wypowiedź jest krzywdząca i bez sensu. Pozdrawiam

No właśnie to nie są choroby tylko stan metaboliczny/hormonalny. Lecząc lęk wyleczysz te objawy. Nie odwrotnie.

No ja Panią też lubię i doceniam rzeczowy komentarz. Dlatego tym bardziej życzę Pani, aby żadna poważniejsza niż katar choroba się Pani nie przydarzyła i żeby nigdy nie musiała Pani się zmierzyć z konsekwencjami swoich przekonań na ten temat. Serio i bez sarkazmu. Choćby dlatego, że oznaczałoby to dla Pani konieczność przyjęcia odpowiedzialności za stan swojego zdrowia, czyli w praktyce sporego brzemienia winy za coś, na co nigdy nie miała Pani większego wpływu. Już wyjaśniam. Pogląd, który Pani prezentuje, rzeczywiście popularny „wśród ludzi rozwijających się” jest mi dość dobrze znany i działa kojąco na podświadomy lęk przed chorobą i śmiercią w jej wyniku. Mówi bowiem, że jeśli zawczasu rozwiążemy czy „przepracujemy” nasze traumy i inne problemy, to mamy większą szansę na długie i zdrowe życie. Kłopoty z tym poglądem są zasadniczo... cztery:-): 1. Nie ma on umocowania w faktach. Przypadki „cudownych” ozdrowień się zdarzają: tak w wyniku psychoterapii, jak i lewatywy, modlitwy, pielgrzymek do świętych miejsc czy innych niecodziennych praktyk stosowanych przez babki zielarki z chat za wsią... Zdarzają się ale nie na tyle często, żeby uznać je za normę. Taką jak choćby to, że w ogromnej większości przypadków konwencjonalna medycyna jednak działa, pomaga i ratuje ludziom życie. 2. Pogląd ten jest atrakcyjny tylko dla ludzi zdrowych. Dla chorych oznacza, że nie przyłożyli się wystarczająco do rozwiązywania swoich problemów psychologicznych, przez co ich choroba jest przynajmniej częściowo ich winą. Czy to pomaga w powrocie do zdrowia? Nie sądzę. Co więcej, mimo że pozornie atrakcyjny, jest szkodliwy również dla ludzi zdrowych. No bo, czy aby wystarczająco się Pani przyłożyła do rozwiązywania swoich problemów? Czy wszystkie traumy już przepracowane? Czy wszystkie karmiczne skutki już wyczyszczone? No bo jak nie... to pewnie rak już czyha za rogiem... ;-) To spora presja, prawda? Sądzę, że łatwo się od niej rozchorować... 3. Jedyną grupą, dla której ten pogląd jest naprawdę korzystny, są psychoterapeuci - szczególnie ci pracujący w „długodystansowych” nurtach, zajmujący się domniemanymi skutkami głęboko wypartych traum etc. Gwarantowany, stały, wieloletni dochód bez ryzyka jakiejkolwiek praktycznej weryfikacji rezultatów... nie do pogardzenia :-). To tak trochę a propos sformułowania, którego Pani użyła o „sprzedawaniu” poglądów. Myślę, że ten, który Pani prezentuje sprzedaje się ze znacznie większym zyskiem niż mój :-) 4. Miewam dość często do czynienia z ludźmi, którzy gdy coś ich boli, domyślnie zwalają to na nerwicę i szukają psychologicznego tła swoich problemów. Jest to tyleż zrozumiałe, co i niebezpieczne. Zrozumiałe, bo pogląd, który Pani prezentuje jest popularny, a zabiegi medyczne bywają trudne, bolesne i kosztowne. Gdyby coś mnie bolało i miałbym do wyboru kilka godzin rozmowy o uczuciach w zacisznym gabinecie albo np. kolonoskopię, czy biopsję z perspektywą chemioterapii - naturalnie skłaniałbym się ku pierwszej opcji. A niebezpieczne, bo rozmowy o uczuciach mogłyby nie pomóc. Zdaje się, że ten komentarz niebezpiecznie idzie w kierunku eseju, ale jeszcze króciutko o dwóch sprawach... Film, pod którym dyskutujemy nie dotyczy tego, o czym tu sobie dywagujemy, ale poważnego problemu, który często stoi na drodze do poprawy, a z którego nie wszyscy zdają sobie sprawę. Jeśli wierzymy, że zaburzenie lękowe jest „chorobą” ciała, czyli swego rodzaju biologiczną skazą układu nerwowego, bardzo trudno jest nam jednocześnie wprowadzać w życie konieczne zmiany w zakresie np. pracy, relacji, czy sytuacji finansowej. Bo one wydają się nie mieć nic wspólnego z naszym stanem. Na zasadzie: Co mi pomoże zmiana pracy i spłata długów, skoro wiem, że moje neurony nie produkują wystarczająco dużo serotoniny (z powodów nieznanych)? To jest problem, z którym często się spotykam i jego dotyczy ten film. I jeszcze: Mądrość zaczyna się w miejscu, w którym umiemy odróżnić to, w co wierzymy od tego, co wiemy. W tym przypadku wiemy, że ludzie chorują i umierają niezależnie od tego czy i na ile „przepracowali” swoje problemy i ile „pracy nad sobą” zainwestowali w swoje zdrowie na emeryturze. Gdyby było inaczej, interniści kierowaliby swoich pacjentów w pierwszej kolejności na psychoterapię zamiast do innych specjalistów. (mam nadzieję, że świat nie zwariuje do tego stopnia za mojej na nim kadencji:-). Fakty są takie, że chorujemy, umieramy i nie wiemy, co będzie dalej. I takie, że jest to od nas niezależne - w druzgocącej większości przypadków. I takie, że jest to trudne, przykre i przerażające. Myślę, że zamiast się z tym kopać i dorabiać do psychoterapii ideologię „panaceum na wszystko”, warto jednak spróbować to zaakceptować i potraktować psychoterapię jako to, czym ona naprawdę jest - sposobem na to, żeby w miarę przyjemnie pożyć ZANIM trafi nas szlag. Dzięki za komentarz, pozdrowienia

Dominiku, komentarz od inimod i Twoja odpowiedz zasługują na osobny filmik ! Proszę ! Wśród natłoku entuzjastycznych i populistycznych informacji na KZfaq dot tego tematu Twoja wypowiedz wprowadza uporządkowanie. Proszę , to wszystko ci napisałeś powiedz na wizji, masz ogromny dar przekonywania który pomaga ludziom którzy „nadają” na tych samych częstotliwościach co Ty, nie do wszystkich to dociera, bo jesteśmy różni , ale jeżeli pomoże kilku osobom to zawsze warto, serdeczne dzięki za to co robisz, dla jesteś Wielki ( pamiętasz przypowieść o mistrzu i uczniu spacerujących wzdłuż brzegu morza i meduzach ?)

@@irenabushong6494 - Dzięki za słowa zachęty. In fact zanosi się na kilka filmów o zabobonach psychoterapii, więc... to się chyba wydarzy :-).

@@SkutecznaTerapia Dziękuję za obszerną odpowiedź. Doceniam wysiłek. Odpowiedź jest jednak zbyt obszerna, by ją kroić i odnosić się do niej po kawałku. Miałam taką pokusę ;-), ale nie ma sensu grać w ping ponga, po pierwsze dlatego, że zbyt silnie chyba Panu zależy, by Pana racja była "pańsza" ;) ale dlatego też , że temat filmu - rzeczywiście bezpośrednio nie dotyczy naszych dywagacji. Odnosząc się więc krótko i zwięźle - rozumiem, że jedną z głównych myśli leżących u podstaw Pana "paradygmatu terapeutycznego" jest założenie odrębności głowy od ciała - > najprościej rzecz ujmując. Czyli stary, kartezjański, mechanistyczny pogląd traktujący ciało jako maszynę. Myślę (głową) więc jestem, a moje ciało to (tylko) maszyna, którą wcześniej czy później i tak szlag trafi. Miałabym jedno pytanie... Posłużę się w tym celu Pana stwierdzeniem: "wiemy, że ludzie chorują i umierają niezależnie od tego czy i na ile „przepracowali” swoje problemy i ile „pracy nad sobą” zainwestowali w swoje zdrowie" - Jeśli wiemy, to skąd to wiemy? W jaki sposób jest to badane, mierzone? Pośmiertnie? (sarkazm, sorrki) Będę serio b. wdzięczna za próbę wyjaśnienia. Pozdrowienia

@@inimod - Wiemy to z dosyć szczegółowo prowadzonych i dobrze dofinansowanych badań nad "life expectancy", tzw "health lifespan". Są one prowadzone od dziesięcioleci, na prawie calym swiecie, głównie za sprawą sektorów bankowego i ubezpieczeniowego, które to sowicie takie badania finansują. Korzysta się z ich wyników np przy ocenie ryzyka (kredytów, inwestycji etc) a także w skali makro, np podczas analizy wydolnosci systemów ubezpieczeń spolecznych poszczególnych krajów. Prościej: Bada się wplyw poszczególnych czynników na to jak dlugo i w jakim zdrowiu ludzie żyją, zeby ocenić czy oplaca się ich ubezpieczać i pożyczać im kasę - zeby wiedzieć, czy zdążą oddać zanim umrą lub się rozchorują. Nie jest to tajemnicą, wyniki są jawne i latwe do znalezienia. Stąd wiemy, ze ludzie chorują i umierają niezależnie od tego, czy "nad sobą pracują" czy nie. Stąd również wiemy, że zalezy to bardziej od zasobności portfela i dostepu do opieki medycznej niż od ilosci godzin spędzonych na psychoterapii. Natomiast, co do pierwszego akapitu Pani wypowiedzi... napisalem książkę na ten temat i nagrałem kilkanascie godzin filmów. Proszę przeczytać, obejrzeć... nie będe się w to wkręcał tutaj raz jeszcze.