คนอื่นจะมองเราอย่างไร ไม่สำคัญเท่าเรามองตัวเราเอง คนดีชอบแก้ไข เราต้องแยกให้ออก ว่า"ถูกด่า หรือถูกสั่งสอน" แล้วเราจะอดทนรับมันได้ด้วยความยินดี

พูดตรงๆนี่แหละครับ ครั้งแรกยากเสมอครับ แต่ถ้าทำไปแล้วมันจะชินไปเอง 555 (แม้มันจะเป็นสิ่งที่เราไม่ชอบที่จะทำ แต่ถ้ามันจำเป็นต้องทำเพื่อตัวเรา ก็ต้องกล้าที่จะปฎิเสธนะครับ) เป็นกำลังใจให้นะครับ :)

บอกทำไม

@@user-ki1iy3iy6b อันนี้ถามจริงหรือเอาฮา ถ้าถามจริงก็ต้องตอบว่าใช้สมองคิดดูเอาสิ

ส่วนตัวนะครับ​ คิดว่า​ท่านอาจผ่านความสุขที่เราเข้าใจว่าสุข​จน​ที่จริงแล้วมันทุกข์​ แล้วเราก็หลง​ผมคิดว่ามันคงเหนือกว่่าความสุขคือไม่คิดว่าสุขหรือทุกข์​ ครับ

เพราะความสุขแบบโลกๆ ที่"คนปกติ"คุ้นชินกัน คือการส่งใจออกนอกตัวไปผูกพันกับสิ่งต่างๆ ซึ่งสิ่งต่างๆ เหล่านั้นมันไม่เคยยั่งยืน ถาวร หรือเที่ยงแท้เลยน่ะสิครับ ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็น คน สัตว์ สิ่งของ หรือสิ่งนามธรรม เช่น ความรู้สึก ความคิด ความสำเร็จ ผิวหนังที่เต่งตึง ยอดไลค์ในเฟสบุค ฯลฯ สักวันสิ่งเหล่านั้นก็ต้องสูญสลายหายไป ลาจากไป เป็นธรรมดาของโลก เพราะโลกนี้ไม่มีอะไรถาวรแน่นอน การไปยึดติดว่าสิ่งนั้นถาวรแน่นอน สิ่งนั้นต้องอยู่กับเราตลอดไป ก็เลยเป็นเหตุให้เกิดทุกข์ สุขๆ ทุกข์ๆ วนเวียนอยู่ไม่จบสิ้น ครูบาอาจารย์ทั้งหลาย (หรือ "คนพวกนั้น" ของคุณ) เขามองเห็นวงจรอุบาทว์นี้ ก็เลยพยายามที่จะออกไปจากวงจรนี้น่ะสิครับ การมองสิ่งต่างๆ ด้วยใจที่ไม่ยึดติด เห็นในสิ่งที่มันเป็น แต่ไม่ไปยึดติดกับมัน ตระหนักรู้กับสภาวะที่ตนเป็นอยู่ ("Being") โดยใจที่ไม่ไปติดข้อง เป็นหนทางขั้นต้นที่จะช่วยบรรเทาทุกข์ที่ "คนปกติ" เจออยู่นี้ได้...มาคิดๆ ดู บางที "คนปกติ" อาจจะไม่ได้ปกติอย่างที่เราคิดก็ได้นะครับ เรื่องนี้ถ้าศึกษาธรรมะเยอะๆ ลองฝึกเยอะๆ แบบ "คนพวกนั้น" แล้วจะเข้าใจเองครับ คือมันต้องลองทำอ่ะถึงจะเข้าใจ มันอธิบายได้ยาก (เหมือนสมมติเราเกิดมาไม่เคยกินรสเค็มมาก่อน แล้วไปถามคนอื่นว่า รสเค็มเป็นยังไง มันอธิบายไม่ได้ มันต้องรู้ด้วยตัวเอง เป็นต้นครับ) :)

ความยึดติดที่แนบเนียนที่สุด ก็คือ "ความยึดติดใน ความไม่ยึดติด". อาการของคนที่กำลังอยู่ในภาวะนี้ ก็คือ การพยายามปฏิบัติเพื่่อที่จะไม่ยึดติดกับสิ่งใดๆบนโลกแม้แต่สิ่งเดียว. และมันยากที่จะรู้ตัวเอง แถมคนส่วนใหญ่ก็ยกย่องสรรเสริญคนพวกนี้. เพราะดูไม่ออกว่า มันก็แค่ความยึดติดอีกรูปแบบหนึ่งเท่านั้นเอง.

@@failogy อืมมม ต่างคนต่างคิดครับ เข้าใจได้ แต่ผมว่าอย่าไปถึงกับตัดสินด้วยความมั่นใจขนาดนั้นเลยเนอะ ว่าคนเหล่านั้นเขายึดติดในความไม่ยึดติด...คือความคิดของเราเปลี่ยนไปตามวัยและประสบการณ์ชีวิตครับ มันอาจจะเป็นอย่างที่คุณพูดก็ได้นะ และผมอาจจะผิดแบบยับเยินเลยก็ได้ ทั้งนี้ เรื่องที่คุณว่า "ยึดติดในการไม่ยึดติด" (ภวตัณหา / วิภวตัณหา - ลองเสิร์ชดูได้นะครับ) นี่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรือไกลตัวของนักปฎิบัติเหล่านี้เลย และใครที่ยังไม่สามารถปล่อยวางได้จริงก็จะยังติดอยู่กับความอยากที่จะไม่อยาก อย่างที่คุณว่านี่แหละ แต่...อาจจะไม่ใช่ "ทุกคน" ที่เป็นแบบนั้นกระมังครับ? อนึ่ง ผมเอง หลังจากโตมากขึน ศึกษานู่นนี่นั่นรอบด้านมากขึ้น และลึกซึ้งขึ้น ก็ชอบย้อนกลับไปดูตัวเองสมัยเด็กๆ ก็พบว่าความคิดที่เคยคิดว่าใช่ๆ แน่ๆ หลายๆ อย่างมันก็ไม่ใช่แฮะ แต่ตอนนั้นเรามั่นใจโคตรๆ เลยว่าใช่...เอาเป็นว่าก็สไตล์ใครสไตล์มันละกันครับ แต่ถ้าเป็นผมนะ ถ้ามีเรื่องแบบนี้จะพยายามไม่ฟันธงจนเกินไป เพราะผมรู้ว่าความคิดคนเราเปลี่ยนแปลงได้ตลอด ผมเดือนที่แล้วกับเดือนนี้ยังคิดไม่เหมือนกันเลย โถ :)

คนที่มองเห็นแต่เปลือก และความหลงยังมากอยู่ก็จะพูดแบบคุณนี่แหละ รู้ได้เลยว่าชีวิตคุณจะไม่ค่อยสงบ และสับสนในชีวิตมาก

เพราะว่ามันทำได้เร็วมากมากๆด้วย

ดังนั้นต้องอ่านหนังสือหลายๆเล่มหน่อยจะทำได้