Julek - bardzo dziękuję. Chciałem zaeksperymentować z inną formą. Może i radiowy głos... za to wygląd też radiowy :) . Dziękuję i pozdrawiam.

@@PokoleizKuleckim nie omieszkam sprawdzić w radiu z wizją. Halo.Radio

Na wieczory, do snu, bardzo dobry głos.

@@michmak3829 - dziękuję!

Ninieszym każda i każdy z nas ma pracę domową do odrobienia :) . Dziękuję i pozdrawiam!

Moja ówczesna była składakiem bez numeru ramy ani numeru silnika... miała zbiornik od "czwórki z urwanymi węzłami, a reflektora nie było do czego przykręcić... ale czegóż więcej dwunastolatkowi potrzeba. Super wspomnienia, dziękuję!

@@PokoleizKuleckim Takowymi też się w życiu popylało z kumplami po lasach i innych wertepach. To ja dziękuję za wspomnienia z tej podróży. Taka turystyka na buta wzdłóż torów lub starotorzami nie jest mi obca :)

Pamietam te firmę, mieszkalem wtedy na osiedlu niedaleko :)

Dziękuję! Cieszę się, że taka formuła również się przyjęła. Pozdrawiam serdecznie!

Coś pięknego... ale zauważ: dobre czasy wracają: wspomnij pewną imprezę, w której ostatnio obaj braliśmy udział: ileż to osób napodróżowało się w kabinie... a ileż kolejnych odwiedziło kabiny licznych pojazdów trakcyjnych na wystawie. Kolej robi się bardziej otwarta na ludzi spoza branży. Jestem optymistą. Zielonej :)

Skoro mowa o kajakach i (co by nie rzec) życzliwości, to przypomniała mi się sytuacja opowiedziana przez szwagra.: Połowa lat dziewięćdziesiątych. Harcerski spływ kajakowy. Całą grupą wracali pociągiem. Nie byłoby w tym nic szczególnego, gdyby nie to, że wracali... z kajakami. I nie były to bynajmniej kajaki składane. ;-) Pakowali się do piętrusa na jakiejś małej stacyjce (nazwy nie pomnę). Strategia załadunku polegała na tym, że trzeba było otworzyć drzwi na przestrzał, wepchnąć kajak na wylot, następnie wycofać go rufą w górę, kładąc na schodach. Po czym powtórzyć to samo z kolejnymi kajakami. Kierownika najpierw zatkało, potem się trochę zapieklił, ale w końcu nie stwarzał większych problemów i nawet okazał się całkiem przyjazny. Jednak wciąż były to czasy, gdy określenie "harcerz" miało swoją wagę.

@@borysmusorszczik4798 - no czegoś takiego to nie widziałem! Coś pięknego!

@@PokoleizKuleckim Dzięki :) Mam nadzieję, że masz rację. Pozdrawiam,...

Koniecznie! Każdy z nas ma sprzęt nagrywający, choćby w komórce. A Ty pięknie opowiadasz... i masz o czym! Do zajęć :) .

Dziękuję serdecznie! Meble z pewnością pamiętały tamte czasy :D . I telefon też wisiał naprzeciw 912 :) .

Robert Romanski - mam. Dziękuję i pozdrawiam :) .

@@PokoleizKuleckim Kuba - ja już nie mogę się doczekać. Słucha się tego wyśmienicie.

Michal Koman - a bo na Zamojszczyźnie twardzi ludzie żyją. Życzliwi, ale twardzi. Tacy, co to się byle przeciwnością losu nie zniechęcą. Za to ich (Was!) uwielbiam. Pozdrawiam!

son da - ano, temat jest złożony... przez lata sama kolej w osobie jedynie słusznego przedsiębiorstwa zrobiła wiele, aby „wygasić popyt”... ostatnimi laty jakby się poprawiało. Oby ten trend się utrzymał. I oby dobrych ludzi nie zabrakło. Dziękuję i pozdrawiam.

Dziękuję za wspomnienia! A w Zwierzyńcu - w Rynku, na rogu Skwerkowej... ale schodzą jak świeże - nomen omen - bułeczki, tak więc warto dzień wcześniej sobie zamówić :) . Pozdrawiam!

@@PokoleizKuleckim Zwykle jak jestem w Zwierzyńcu (ostatnio niestety przejazdem), to w "Ordynacie" kupuję jak są. O wyrobach miejscowego browaru nawet nie wspomnę 😉

Ciekawość, jak z połączeniami. Oby do Zawady… dalej mogę z buta, a co.

Twój wpis skojarzył mi się z podobnym apelem "Irytującego". Wśród nas krąży masa świetnych opowieści z dawnych lat. Spisujcie.. nagrywajcie... Bo niestety zbyt szybko i znienacka odchodzą!

Na zachętę, anegdota kolejowa sięgająca naprawdę dawnych czasów. Wydaje mi się, że kiedyś już ją przytoczyłem, ale IMHO warta jest powtórzenia. W 2005r. obchodzono stulecie linii kolejowej Poznań-Wągrowiec. Odcinek Poznań-Skoki uruchomiono 1.10.1905r. (pl.wikipedia.org/wiki/Linia_kolejowa_nr_356) Przy okazji obchodów, babcia mojej żony, stwierdziła: "Wiecie, że chyba jechałam tym pociągiem zaraz po uruchomieniu? Moja mama, tuż przed moim urodzeniem odwiedziła rodzinę w Murowanej Goślinie. Nie miała wyboru, musiała jechać koleją" Babcia urodziła się w październiku 1905 r. Dożyła wieku blisko 102 lat. pl.wikipedia.org/wiki/Murowana_Go%C5%9Blina_(stacja_kolejowa)

Heh... tak było. Moja mama z kontraktu z ówczesnej Łotewskiej SSR przywiozła telewizor Czajka 280... wielki grzmot, 28 cali lampy... kto wtedy myślałby, że Pribałtiki będą za parę lat wolne, a Sojuz się rozleci...

sq8gkd - serdecznie dziękuję :) . Oboje z żoną wyciągamy dzieciaki na wędrówki, aby od małego potrafiły pieszo przemierzać konkretne odległości. I potwierdzam: norma 20 - 25 kilometrów na dzień jest bez problemu do osiągnięcia bez nadmiernego forsowania organizmu - oby tylko buty mieć dobre.

No to ostro :) .

Za młodu takich podróży miałem sporo. Nawet jedna z nich o Olsztyn zahaczyła (Opole-Szczecin-Gdańsk-Olsztyn-Warszawa-Opole) jakieś 30 godzin z czego większość w pociągu.

Mateusz Arendt - musisz sobie jakiegoś kuriera cebularzowego zorganizować... my mamy swojego dostawcę ;)

Dziękuję - coś jeszcze się znajdzie ;) .

Toż to jest materiał na słuchowisko!!! Komórka w dłoń i nagranie w internet... będę pierwszy do słuchania! Pozdrawiam serdecznie!

@@PokoleizKuleckim Raczej nie nadaję się na youtubera, nie dysponuję też odpowiednim sprzętem. Wolę pisać niż gadać. Dlatego opiszę jeszcze jedną przygodę z PKP, którą przeżyłem w latach osiemdziesiątych. Padłem ofiarą elektryfikacji kolei. Jechałem z domu do Warszawy, gdzie studiowałem. Był wtedy taki fajny pociąg, o nazwie "Leningrad", który późnym wieczorem zajeżdżał z NRD do stacji Rzepin. Składał się z mnóstwa rosyjskich sypialnych wagonów zajętych przez Rosjan, ale także z trzech wagonów polskich, doczepianych w Berlinie. Tylko nigdy nie było wiadomo, czy będą na początku, czy na końcu składu. A pociąg był dłuuuuugi. Ustawiłem się więc w strategicznej pozycji pośrodku peronu. Gdy pociąg wjeżdżał na stację, okazało się, że polskie wagony dostępne dla zwykłych podróżnych są z przodu. Zerwałem się więc gwałtownie do biegu, ale zaraz przede mną był nowo postawiony stalowy słup trakcji elektrycznej, w który uderzyłem głową, łokciem i kolanem. Straciłem na jakiś czas świadomość. Gdy trochę przetrzeźwiałem, pociąg był gotowy do odjazdu. W ostatniej chwili udało mi się dowlec do pierwszego polskiego wagonu i nawet znaleźć miejsce siedzące w jednym z przedziałów. Byłem w szoku i obolały po tym zderzeniu, więc natychmiast zasnąłem. Gdy się obudziłem nad ranem przed Warszawą, ujrzałem twarze ludzi patrzących na mnie ze zgrozą. Było już jasno, pokuśtykałem do toalety i spojrzałem w lustro. Od czoła spod grzywki zobaczyłem grubą smugę zaschniętej już krwi, biegnącą w dół przez całą twarz po policzkach i podbródku. Wyglądało to tak, jakby ktoś zastrzelił mnie z broni palnej prosto w czaszkę. Obmyłem się nieco, ale współpasażerowie nadal dziwnie na mnie patrzyli do samej Warszawy, i nikt nie zadał żadnego pytania, ale było widać ulgę w ich oczach, że jednak żyję.

@@maciejszymanski2386 - dobra opowieść. .. też zaliczyłem kiedyś czołowe zderzenie ze słupem trakcyjnym, ale bez tak dotkliwych obrażeń.

Region Podkarpackia i Zamojszczyzny zawsze wymagał zastrzyku kapitału z saksów. Spójrz na ich ziemie - małe, wąskie pasy za domem, skromniej jest tylko chyba na kielecczyźnie. Mówi się, że najbardziej amerykańscy w Polsce są górale. Nieprawda. Istnieją regiony, gdzie jedyną utartą wizją odbicia się od dna jest wyjazd za góry, albo za wodę. Zamojszczyzna obstawia Francję, Sądecczyzna Włochy, Podkarpacie i Podlasie za cel od przed wojen brało Stany. Niestety, z próżnego... Regiony bidne. Ale przez to ludzie szlachetni! A zasoby Lubelszczyzny i Zamojszczyzny są nieopisane. Piękna, zdrowa przyroda, przepiękne kobiety i zacni mężczyźni. Co do tego ostatniego, opieram się niestety wyłącznie na relacjach. :-D

Problem leży głębiej - brak infrastruktury odziedziczony jeszcze po zaborcach, lata Ordynacji Zamojskiej, która też specyficznie kształtowała ludzi... z jednej strony bogactwo oparte na zasobach naturalnych, w tym drewnie, cukrze, wapiennym kamieniu i rudzie żelaza, z drugiej - często niegospodarność... trudne to wszystko. Nawet ostanie lata są pełne dziwnych obserwacji: w Zwierzyńcu fabryka mebli, zwana "Majdankiem" przez wyzysk Niemca, z drugiej - rodzimi "biznesmeni" organizujący wytwórnie palet, w których pracownicy nawet nie mają na czym pracować... krwiożerczy kapitalizm, gdzie nie spojrzeć... nie wiem, czy to się wszystko da łatwo wytłumaczyć.

Coś w tym jest...

Dziękuję za piękne wspomnienia :) . Takie sytuacje się pamięta!

Dziękuję... pomyślimy.

Lepiej, audiobooka.

@@kacjas07 Jedno nie wyklucza drugiego, choć fakt że głos Jakuba jest tu bardzo,bardzo ważny 😀

kladlat - widzę, że „weszło”... no to będzie więcej. Dziękuję!

Bardzo dziękuję. Dla mnie ta działalność ma wymiar terapeutyczny - to jest odskocznia od codzienności.

@@PokoleizKuleckim Dla Twojego audytorium rowniez:)

Dziękuję; jest ciemno, bo jest sam dźwięk, bez obrazu ;) .

...i ja wykonuję... dziękuję!

Dziękuję. Jako były student i finalnie automatyczny szeregowy rezerwy trochę żałuję, że nie zaliczyłem MONu...

Krzysztof Kolejarz - ano, oferta była, jaka była. Pociąg był tańszy od motoryzacji indywidualnej, od pekaesu chyba też, a warunki były w miarę znośne. Jako pasjonat podróży koleją lubiłem sobie skomplikować życie i jeździłem z Warszawy Woli (dziś to 8. peron Zachodniej) kiblem przez Gdański z przesiadką w Działdowie. Męczące, ale klimatyczne.

Prawda... nagrzewnica. Ogrzewanie elektryczne. Albo nie grzała wcale, albo waliła gorącem. W wagonach z ogrzewaniem nawiewnym już takiego "progu" nie było, za to był wlot do ogrzewania mniej więcej w połowie długości wagonu. Jako dzieciak - pewnie jak i każdy - wolałem te wagony z ogrzewaniem elektrycznym, bo był lepszy widok z okna. Dziękuję za odblokowanie klapki w głowie.

@@PokoleizKuleckim Zobaczyłem powiadomienie i pomyślałem, że dopiszę o funkcji podnóżka, ale Ty też to sobie przypomniałeś. Ileż to godzin człowiek się na tym wystał i gapił się na przesuwający się za oknem krajobraz.

To ja dziękuję!

@@PokoleizKuleckim 🙂

Muszę rozpoznać temat publikacji podcastów - za wszelkie wskazówki będę wdzięczny.

Dziękuję również i pozdrawiam!

Wszystko prawda. Dziś jest "zwierzynieckie" z Lublina, ale "zwierzyniec" znowu jest warzony w Zwierzyńcu! Tak więc dobre czasy wróciły. Nie ma już handgrenadów, ale są 0,33 klasyczne.

Trzymam rytm - raz na dwa tygodnie ma być odcinek. Cytując Hemingwaya: pogłoski o mojej śmierci są nieco przesadzone ;) . Dziękuję i pozdrawiam :) .

Dziękuję :) . Widzę, że "weszło"... to dobrze, bo mam jeszcze parę takich niesfilmowanych opowieści.

@@PokoleizKuleckim tak, tak, częściej w ten sposób poproszę :)

Bardzo dziękuję. Pozdrawiam rodzinny Olsztyn... co najmniej jeszcze jedno słuchowisko z Olsztyna powinno się zrealizować... plus kilka pełnozmysłowych filmów. Pozdrawiam!

Oczywiście :) .

*słuchamy

Kłaniam się nisko - odpoczywaj Waści!

A po wysłuchaniu łezka zskręciła się w oku. Komu dziś chciałoby się dawać z buta 24 km? W mrozie? Kocham takie historie. Żywy reportaż i nieznani ludzie, któtzy pomogą, podpowiedzą, podrzucą. Zupełnie " nie dzisiaj". Dziś ktoś kto zatrzyma się aby podrzucić od razu budzi podejrzenia... Kto by dziś w moim Wrocławiu podrzucił kogoś w kierunku przeciwnym? Nie tęsknię za komuną, ale za normalnymi stosunkami międzyludzkimi z tamtych lat.....

@@piotrwitek2272 - dziękuję za dobre słowo. Widuję dookoła wiele przypadków ludzkich, przyjaznych zachowań; trochę ogólnie jednak przeszkadza to, że mniej czasu spędzamy stłoczeni ze sobą w środowisku miejskim, a więcej - odizolowani od świata w samochodach... jesteśmy mniej zmotywowani... do człowieczeństwa.

Było super. Mały człowieczek w ciepłej kurtce na pustkowiu, w trzaskający mróz, z każdą minutą posuwający się do przodu... wspaniałe uczucie.

@@PokoleizKuleckim Az mi się przypomniały czasy jak na ostatni pociąg się spóźniłem. 20 km trochę podpity z buta daje pokory, to jest czas na marsz i przemyślenia

@@jakubponeta3919 - ale za to do domu człowiek dociera już odświeżony. Ma to swoje plusy.

Dziękuję! Cabview też się przygotowuje... z innej trasy.

Dobrze, że się pojawiły szynobusy - to szansa dla tych wszystkich linii na ocalenie; były takie momenty, że oferta przewozowa była kompletnie od czapy... jest nadzieja.

Slawek B - tak zwana sieć zewnętrzna - budynek był opleciony kablami od zewnątrz... a i tak nitka rady mieszkańców chodziła szybciej od pozostałych :) .

ElektrykPL - pozdrawiam jedno z nielicznych trolejbusowych miast!

Nie ma... a może powinienem zrobić... dziękuję za sugestię. Pozdrawiam serdecznie!

Piękna opowieść, choć wstrząsająca z perspektywy babci i wnuczka... to wszystko też pokazuje, że człowieczek wobec sił natury jest czasem bezradny. Dziękuję i pozdrawiam!

@@PokoleizKuleckim jeszcze dodam, ze zolnierze otworzyli lekko okno bo bylo parno (doslownie parowal z nich alkohol). Jak sie potem okazalo- okno zamarzlo na amen i ani w dol ani w gore- dodatkowa klimatyzacja byla juz od.... Iławy! :)

Można było wystąpić do dowódcy o zgodę na wyjazd do domu w mundurze. Jeden z chłopaków uzasadnił ją tym, że ludzie na jego wsi plotkują i dokuczają matce, że syn jest w więzieniu a nie w wojsku. Zgodę dostał.

Dziękuję za piękny komentarz i precyzyjną analizę! Nagrywając i szperając w notatkach i rozkładach jazdy uświadomiłem sobie, że nie wszystko dobrze zapamiętałem i niektóre aspekty opowieści uzupełniłem na zasadzie "licentia poetica" ;) . Trasa była konkretna; w dawnych czasach to było - żeby nie skłamać - bodajże jakieś 530 km, czas jazdy natomiast, zakładając wyjazd z Olsztyna po 18:00, dwugodzinne czekanie na "Roztocze" o 0:15 na Zachodnim i przyjazd jakoś przed 7:00 do Zwierzyńca - jakieś 12 godzin podróżowania. Ta moja wyprawa trwałą dłużej, bo przez lata rozkłady się rozjechały, a ja jeszcze zabawiłem w Zamościu. Szczęściem moje dzieci rozpoznają strony świata po położeniu słońca na niebie i wiedzą, że kora brzozowa to dobra rozpałka... może wyrosną na ludzi ;) . Pozdrawiam :) .

Serdecznie dziękuję za te słowa. Raz połączyłem w odcinku 26-tym, ale temat jeszcze wróci. Pozdrawiam serdecznie!

To zdrowo... oczyszcza umysł i duszę. Też czasem ryczę na wspomnienie niektórych sytuacji poznanych, bądź przeżytych... umiejętność takiej reakcji świadczy o tym, że jeszcze jesteśmy ludźmi. Tak trzymać. Dziękuję.

Dodam jedynie, że piwo też pija. A co. Pozdrawiam serdecznie!

Kacper Dominikowski - ciekawość, że akurat trafiła mi się jedna z nielicznych zmodernizowanych... tak wiec klimatu Zemsty Ceaucescu nie poczułem w pełni. Chwilę później całą serię spotkał pogrom, a te zmodernizowane nie pojeździły jakoś znacznie dłużej, niż oryginalne... stawiam na to, że finalnie wszystkie zostaną pocięte...

o, po sądziedzku :) .

Mateusz Szczygieł - to brzmi rozsądnie... nie ma na te maszyny żadnego planu.

Krzysztof Siarkowicz - to był 2002. Tak wynika z moich notatek.

@@PokoleizKuleckim Ok. Dzięki za odp. Notatki są niezawodne zawsze. To widzę że kończyliśmy polibudę mniej więcej w tym samym czasie.

Terroryści :) . Jeszcze trochę; brakuje mi paru elementów opowieści.

@@PokoleizKuleckim No można tak powiedzieć. Dzięki

timotizadek - dokładnie. W promieniu niewielu kilometrów od domu wszyscy mamy coś wartego zobaczenia.

Bardzo serdecznie dziękuję! Jeszcze parę lat temu wracałem z Powiśla, z Fabrycznej na Jelonki... a teraz z żoną ćwiczymy dzieciaki, aby te dziesięć czy naście kilometrów ich nie złamało... muszą mieć krzepę na własne opowieści. Z Centralnego na Bemowo w godzinę... dobry czas! Dziękuję serdecznie i pozdrawiam!

Wprawdzie nie kolejowo, ale miejskie podróże "z buta" to też jakaś forma komunikacji... Rok 1990. Strajk komunikacji miejskiej w Warszawie. Nie jakiś tam ostrzegawczy czy włoski. Jeśli mnie pamięć nie zwodzi, to przez bity tydzień nie jeździło po mieście NIC w barwach MZK. Na swojej ówczesnej mapie aktywności miałem dom w Wawrze, dziewczynę na Stegnach i Polibudę. No i był dylemat... Odprowadzić dziewczynę do domu, czy nie? Odpowiedź łatwa do przewidzenia. Tyle, że potem wypadałoby jeszcze wrócić do domu. Do wyboru - Trasa Łazienkowska na piechotę lub PKP ze Śródmieścia. Szkoda, że nie policzyłem wydeptanych wtedy kilometrów. ;-) Po paru dniach jakoś ogarnięto szczątkową komunikację, angażując autokary z zakładów pracy. Krążyły po mieście nie mając ustalonych stałych tras i przystanków. Czasem wyglądało to tak, że kierowca wypatrywał piechurów, zwalniał i przez otwarte drzwi wołał czy chcą się zabrać.

@@borysmusorszczik4798 - gdy moja ówczesna dziewczyna odwiedzała mnie w akademiku, spotkania kończyliśmy jakoś w okolicach 4:00 rano... i tak większy sens miał spacer na Sadybę, niż czajenie się na jakiś nocny... noce były ciepłe, a dziewczyna dziś jest moją żoną. To było 21 lat temu!

​@@PokoleizKuleckim Nie pamiętam, co tam wtedy konkretnie jeździło (608 ?) , ale nocnym spod Riviery na Sadybę to czysty luksus. ;-) Ja miałem niestety pecha, bo mieszkałem nieopodal pętli 601, czyli jednej z dwóch linii poprowadzonych wówczas przez Dw.Wileński i omijających Dw. Warszawa Centralna. Linie niby się krzyżowały po drodze, ale ich skomunikowanie to już czysta teoria. Osobom zamieszkałym poza D.C. (default city ;) należy się tutaj drobne wyjaśnienie: Autobusy nocne w W-wie, od dziesiątek lat jeżdżą według podobnego schematu. Większość linii (choć nie wszystkie!: www.ztm.waw.pl/?c=199&l=1 ) ma trasy poprowadzone przez, lub zaczynające się na Dw. Warszawa Centralna. Oraz stały takt odjazdów: XX:15 oraz XX:45. W praktyce wygląda to tak, że co pół godziny, na pustą pętlę przy Złotych Tarasach zjeżdża się nagle kilkanaście autobusów. Przez kilka minut trwa rozgardiasz jak w godzinach szczytu, po czym wszystkie jednocześnie odjeżdżają. W czasach, które wspominamy, linii było niewiele (łącznie 10 "sześćsetek" przez dw.W.C.) i wszystkie kursowały dokładnie co pół godziny. Obecnie "N-ek" jest już ponad 40, ale część z nich tworzy bliźniacze pary. Jeżdżą co godzinę z przesunięciem o 30 min, mają wspólną większą część trasy a różnią się jedynie końcówką, trafiając np. na sąsiednie osiedla.

Najpierw w 912. Potem na waleta w 1022, na koniec legalnie w 104.

Robert Reguła - kłaniam się nisko i dziękuję za niezasłużone komplementy. Każda i każdy z nas ma jakieś tam swoje predyspozycje... ja widocznie mam do gadania... to i gadam. Mam nadzieję inspirować innych do działaności własnej - w dzisiejszych czasach każdy ma nieograniczony zasięg. Dziękuję i pozdrawiam!

To prawda - długo ta podróż nie trwała, pomimo nikczemnie niskiej szlakowej. Smutno musi Zawada wyglądać - a przecież dawniej była to stacja pełna życia.

@@PokoleizKuleckim ciężko mi to ocenić bo jestem ze Śląska ale oglądałem te rejony przez ludzika na Googlach 😉

Genialne :) . Dziękuję za wspomnienie :) .

Klimat nocnych rzeźni we wczesnych latach dziewięćdziesiątych różne miewał oblicza: * Kiedy indziej, w rzeczonym już osobowym do Gołdapi, z trudem upolowaliśmy miejscówkę w umywalni (wagony miały osobne WC i umywalnię). Miejsce okazało się nadzwyczaj komfortowe zważywszy, że za drzwiami przez całą noc trwała intensywna degustacja paliw wysokooktanowych a rano puste butelki smętnie turlały się po korytarzu. * Warszawa-Zagórz. Zwykle i tak pełny, ale to pikuś w porównaniu tłokiem jaki panował, gdy w okolicach pierwszego maja ruszał w góry studencki Rajd "Beskid Niski". A ja chciałem wtedy tyko do Gorlic. Na dworcu W-wa Wsch. udało mi się wsiąść przez okno. Po czym w Zagórzanach przez to samo okno wysiadłem, bo o wykonaniu kroku w którąkolwiek stronę nie mogło być mowy. * Późny, zimowy wieczór w poc. bodajże Zagórz-Kraków. Zeszliśmy zmarznięci z gór, pożądając gorącej herbaty. Skąd ją wziąć nocą, w podrzędnym pociągu? Polak potrafi. Benzynowy juwel odpalony w harmonijce między wagonami i w parę minut herbata była gotowa. Dzisiaj, za taki numer to bym chyba dostał 5 lat z paragrafu o terroryźmie. ;)

* Z relacji znajomych: Wracali zimą, "zagórzańskim" z Krosna do W-wy. Jeden z wagonów w składzie przyjechał zamknięty na głucho z powodu usterki elektrycznej. Na szczęście kierownik, ludzki człowiek, dał się przekonać, że studentom w śpiworach mróz i ciemność niestraszne. Zatłoczony pociąg pojechał dalej, tylko w oknie jednego pustego, ciemnego wagonu jaśniała samotna świeczka. * Rok 1992. Regularnie jeździłem nocnym pośpiechem z W-wy do Poznania. (Miałem wtedy taki masochistyczny plan, zakładający lądowanie ok. godz. 3 w P-niu i czekanie do 4:25 na osobowy do Wągrowca. Ale przynajmniej kawiarenka na I p. dw. P-ń Główny była całkiem w porządku i oferowała świetne kremówki ;) Wsiadłem do pustawego pociągu. Po jakimś czasie do przedziału zajrzał konduktor: "Nie śpi pan? To dobrze. Bo wie pan... Tacy różni chodzą i kradną" W Kutnie dosiadła się rodzina. Pani, z przepraszającym uśmiechem wyjęła z torby kłódkę, kawał łańcucha i przypięła drzwi do półki na bagaże. "Jeżeli będzie pan chciał wyjść, to proszę mnie obudzić. Ale wie pan... Tacy różni chodzą..."

Bywało i śmiesznie: * Rok 1989. Nocny "ekspres północy", czyli osobowy z Ełku do Warszawy, przez Ruciane. Z Ełku do Olsztyna ciągnięty przez parowóz. Klimacik, którego się nie zapomina. ;-) Jechaliśmy - a jakże - z rowerami, z braku bagażówki upychając je w ostatnim przedsionku. Pociąg pustawy, ale konduktor, widać nerwowy, pieklił się, że rowery mu przeszkadzają. "Przyjdzie jakaś kobieta, podrze rajstopy a ja będę odpowiadał". W końcu dał za wygraną i sobie poszedł. A nieznajomy chłopak, jadący z nami w przedziale, leniwie otworzył jedno oko i podsumował: "Tego to chyba jeszcze nikt nie wysadził w szczerym polu".

Kolejowe klimaty to również towarzysze podróży. Jako się rzekło, miałem taki okres, gdy sporo jeździłem nocnymi pociągami. Wypracowałem sobie wtedy metodę dobierania współpasażerów: W Warszawie często bywa tak, że pociągi w kierunku zach. ze stacji Warszawa Wschodnia ruszają prawie puste a właściwy tłum wsiada dopiero na Centralnej. Mieszkając "w Azji" czyli za Wisłą, z zasady wsiadałem na Wschodniej. Zasuwałem boczne zasłony, stawałem w otwartych drzwiach przedziału i wyciągając wysoko głowę wypatrywałem w kierunku wejścia. Czy blokowałem przedział? Ależ skąd! Gdy ktoś zapytał o wolne miejsca, bez problemu się odsuwałem. Tyle, że zwykle nikt nie pytał. Dzisiaj, ze swoim metr-osiemdziesiąt-parę byłbym pewnie uznany za kurdupla, jednak trzydzieści lat temu, mało kto był w stanie zajrzeć mi przez ramię. A zapytać, stojąc twarzą w twarz, jakoś nikt nie miał odwagi. Kogo wypatrywałem? Oczywiście miłych-i-ciekawych-współpasażerów. Gdy się ktoś taki pojawił na horyzoncie, z uśmiechem zapraszałem "Proszę, tu jest wolne". Metoda mnie nigdy nie zawiodła. Miała tylko jedną wadę. Zamiast spać, zwykle gadaliśmy do rana. A wiecie, jak się idzie w góry po zarwanej nocy. ;->

O, "moja" lokomotywa! I na "mojej" trasie! Dziękuję!!!

W Rejowcu część chełmska jedzie dalej z EU07, a do części bełżeckiej doczepiało się spalinówkę. Ot, co.

Chętnie, ale baaaardzo daleko :) .