objawy depresji znajdziecie tutaj: agnieszkakozak.pl/depresja-jak-ja-rozpoznac/

W stanie depresji trwałam bardzo długo. Nie byłam w stanie nawet się umyć, wiara w cokolwiek rozpraszała się gdy tylko o tym pomyślałam. Potworny brak sił odbierał mi chęć do życia. Myśli stawały się bólem. Od kiedy chodzę do psychiatry, biorę leki i na psychoterapię (w nurcie psychodynamicznym) moje życie uległo zmianie. Zrobiłam wcześniej badania, by lepiej były dobrane leki. Nabrałam sił, energii. Samo to, spowodowało, że zachciało mi się żyć. Otworzyłam się na smaki. Zaczęłam gotować. Jestem pod opieką psychiatry i psychoterapeuty pięć miesięcy i wreszcie żyję w miarę normalnie, a co najważniejsze, mam wiarę w to, co robię, a mogę robić, bo mam energię. Nie mam lęków, a to gigantyczny krok. I nadal jestem sobą. Gdyby moje dziecko było w takiej sytuacji jak ja wcześniej, nie wahałabym się by brało leki i zdrowiało. Dziękuję za tę rozmowę i pozdrawiam serdecznie

Dziękuję za leki na depresję,za wspaniałego lekarza psychiatrę,psychoterapię.Dzięki temu żyję i smakuję życie.

TAK! nie każcie człowiekowi w depresji myśleć pozytywnie, my tego naprawdę nie potrafimy...

Jestem matką nastalotka, który rok temu miał postawioną diagnozę epizodu depresji umiarkowanej. Największy niestety opór jeżeli chodzi o leki i wizytę u psychiatry był we mnie, ale miłość do syna i determinacja, żeby jemu pomóc była większa. Dlatego dzisiaj dziękuję że "zdążyłam przed jego śmiercią" i piszę to żeby zachęcić rodziców aby zostawili swoje ograniczenia i ratowali swoje dzieci. Dziękuję Pani Agnieszko za wszystkie informacje, które zamieszcza Pani na KZfaq SĄ BEZCENNE 🥰

Słyszałam od znajomych, żeby trzymać się z dala od leków antydepresyjnych, że to niedobre rozwiązanie. Słyszałam gdzieś, że antydepresanty zmieniają osobowość. Doszłam do momentu, gdy leki antydepresyjne stały się koniecznością. Biorąc je, z czasem zaczęłam zauważać, że zaczynam ODZYSKIWAĆ siebie. Że WRACA moja własna osobowość. Nadal jestem w procesie, nieraz jeszcze wpadam w kleszcze stanów depresyjnych, zmagam się często z brakiem energii, ale powrót do PRAWDZIWEJ SIEBIE jest cudowny i napełnia mnie ogromną wdzięcznością i nadzieją. ❤🤗

Dziękuję za nagranie i opublikowanie tej rozmowy. Przez bardzo długi czas unikałam leków, a jestem pacjentem z depresją i PTSD. Pracowałam ze sobą głównie z wykorzystaniem terapii P-B. Przy tym schorzeniu pacjent ma lęk wobec skutków ubocznych leków i nieufność wobec lekarzy, i ludzi ogólnie. Wiem, że nie przekonam do leków innych pacjentów, bo tak to nie działa, ale z własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że poczułam się po nich lepiej. Dzięki jednemu przesypiam noc, a dzięki innemu wahania nastroju oraz niepokój są mniejsze, rzadsze, jest bardziej stabilnie. Nie wiem, co wpłynęło na przełom w moim myśleniu, i sprawiło, że postanowiłam spróbować sprawdzić, jak będę się czuła, gdy zarzyję leki. Chyba było to wycieńczenie psychiczne i desperacja. Wiem natomiast, że nie odczuwam skutków ubocznych, które budziły lęk, a otworzenie się na zaufanie wobec lekarza, który mi te leki przepisał pozwoliło na podjęcie próby zaufania komuś. Jestem wdzięczna sobie samej, że dałam sobie szansę, i ten gest w stronę pomocy samej sobie także ma działanie terapeutyczne ponieważ widzę teraz, że mogę zaufać również sobie, co jest dla mnie krokiem milowym.

Bardzo wazny temat wokól którego wciaz jest wiele niejasnosci. Moj 19 telni syn zmaga sie od kilku lat z depresja i stanami lekowymi. To niestety doprowadzilo go to naduzywania substancji psychoaktywnych i problemu z uzaleznieniem. Pomoc psychiatryczna i leki wyciagnely go na wlasciwa droge i pomagaja w procesie terapetycznym i wychodzeniu z nalogu Mieszkam za granica i z zatrworzeniem obserwuje problem narastajacej depresji u mlodych ludzi ktory czesto prowadzi ich do roznych form uzaleznien. Bylam bym wdzieczna Pani Agnieszko za poruszenie tego tematu kiedys w rozmowie Temat traumy, depresji, stanow lekowych i naduzywania substancji psychoaktywnych u mlodych ludzi. Tak malo sie o tym mowi a my rodzice mamy w tym dosc spory udzial i czesto to wymaga Naszej pracy nad soba samym 💕💓

Dziękuje za ważny temat. Żyjemy w świecie stereotypów , choćby takich, że dawniej osoba która leczyła się u Psychiatry to alkoholik, albo " świr" z żółtymi papierami. Kto wie jak mocno takie myślenie trwa do dziś, może dlatego rodzice, czyli to starsze pokolenie się tak boi leków od Psychiatry właśnie, bo gdyby te same leki zapisywał lekarz rodzinny ,chyba by to przechodziło gładko. ...Ja sama zmagam się z depresją, która rozwijała się latami, aż wydarzenia życiowe ze stanów depresyjnych,przeobraziły się w depresje. Siostra jako dziecko zgłosiła do matki, że ma depresje...mówiąc metaforycznie, tylko dostała po głowie od matki, jak śmie jej takie straszne rzeczy robić ( bo odebrała to jako cios w jej metody wychowania) ... ja jestem starsza od siostry, i brak internetu wtedy , był takim minusem, że nie wiedziałam, co się ze mną dzieję, tak sobie trwałam w płynącym smutku. Teraz korzystam z terapii, a od Psychiatry mam kwas foliowy..i dla mnie to wystarczy, taka była moja decyzja, że chce tylko witaminy. Mam nastoletnią córkę, ma depresje i ma przepisane najniższą dawkę serotoniny, na terapie czekamy..takie realia. Dodam tylko, że moja matka nie wie, i mam nadzieje, że się nie dowie, że leczę się na depresje...w moim przypadku, wczesne dzieciństwo się przyczyniło do tej choroby. Żyjemy w czasach jakiegoś oświecenia, a na pewno w czasach wychodzenia ze stereotypów z czego bardzo się cieszę . Dla wszystkich osób z depresją ❤❤❤ nie jesteście sami 😘 Dziękuje Pani Agnieszko za chęć niesienia pomocy , za wspaniałych gości w filmikach..❤

Dziękuję, dzisiejsza rozmowa to strzał w dziesiątkę!!!!!

Witam i pozdrawiam Pani Agnieszko dziękuję za poruszenie tematu leków w depresji. Ja od dekady żyję dzięki substancji czynnej "Prefakxyna". Bliscy nie wspierają ale ONA i mój wspaniały lekarz utrzymuje mnie przy życiu.

Dziękuję serdecznie Agnieszko Nadziejo za zaproszenie lekarza psychiatry i na dodatek leczącego dzieci. To specjalizacja na wagę złota, szczególnie doświadczony i empatyczny jak pani doktor. Pozdrawiam serdecznie obie panie 🤗🌹🙋

Zeby wybrzmiala cala prawda,trzebaby powiedzieć, ze zdarza się czasami, że leki nie pomagają, ze dają zbyt silne skutki uboczne, ze czasem są skutki odstawienne tak dotkliwe, że stanowią zagrozenie. To są moje doświadczenia w leczeniu depresji. Tak tez się zdarza i uwazam, ze pacjenci powinni o tym wiedzieć.

Dziękuję Paniom ,Dobranoc ❤

Droga Pani Agnieszko, bardzo ważny temat!!! Bardzo dziękuję za to spotkanie, tyle mądrych pokrzepiających słów ❤

Jestem na lekach z powodu zaburzeń lękowych. Długo zwlekałam, za długo. Odkąd biorę leki to terapia stała się bardziej skuteczna, mnóstwo przepracowałam. Nie miałam nigdy depresji ale bardzo nasilone stany lękowe, ludzie z lękiem też bardzo się boją leków. Mój syn ma OCD i też bierze leki, słyszałam komentarze ale ufam naszemu lekarzowi.

Bardzo wazna rozmowa, dziekuje❤

Dokładnie nie mamy wglądu do swoich emocji i ich nie potrafimy nazwać bo ,nikt nas tego nie nauczył.

Dziękuję za bardzo mądrą i wartościową rozmowę.😊

Zgadzam się tabletki były dla mnie jak ręce które mnie dzwignely z ziemi i potem mogłem i miałem siłę korzystać z innych narzedzi😊

Trzeba wzbudzić nadzieję w człowieku wtedy zaczyna się poprawa.

Pomyślałam,że napiszę o moim doświadczeniu,bo panie mówią akurat o tym aspekcie. Mam doświadczenie z lękiem, nie z depresja, ale może jest analogia albo kogoś będą wspierały moje słowa. Dopiero na lekach bylam w stanie naprawdę skutecznie pracować na terapii. Wcześniej to była walka o przetrwanie, byłam tak zniewolona przez lęk,że nie miałam siły nic zmieniać. Leki nie zaczęły pomagać od razu. To trwało w moim przypadku dość długo,bo około trzy miesiące. Działania uboczne były ale minęły, uspokoiłam się i wreszcie praca nad soba,wprowadzanie zmian,stawianie granic stały się możliwe. Nadal je przyjmuję, jestem pod opieką wspaniałej pani doktor i ni zajmuje się tym,jak długo będę brała i czy kiedyś przestanę. Pani doktor nauczyła mnie, że najważniejszy jest mój komfort i nie mam bać się lekow. Czuję się teraz bardzo dobrze,wciąż lęk się pojawia ale rzadko i jest dla mnie alarmem do pracy nad soba. Jest o wiele słabszy i mam okresy wielodniowe bez lęku. Coraz częściej też odczuwam inne emocje zamiast lęku. Przeżywam radość,zachwyt, smutek, złość nie mam spłaszczonego nastroju. Chciałabym uspokoić wszystkich,którym zalecane są leki,nie bójcie się.

Dobry Wieczór ❤😊❤

Bardzo dużo jest wykładów, webinarów, wywiadów dotyczacych depresji. To dobrze, natomiast prawie w ogóle nie mówi sie o zaburzeniach lękowych, które są wcale nie mniej powszechne. Cierpię na jedno i drugie ale dużo bardziej dokuczliwe są w codziennym życiu, jak i trudne w leczeniu zaburzenia lękowe. Apeluje o zajęcie sie tym tematem.

Dobra i potrzeba rozmowa. Dziękuję. Należy też wiedzieć, bo chyba nie wybrzmiało to odpowiednio, że nie wystarczy pójść z dzieckiem, które ma depresję, stany lękowe, itp, do psychiatry i podawać mu leki. Temu dziecku wraz z lekami potrzebna jest bezpieczna przestrzeń i dobra akceptująca atmosfera w rodzinie, w której współwzrasta, a nie jest wychowywane. To rodzić musi wykonać zmianę w sobie i zmiany, jeśli trzeba w dziecka otoczeniu. Bardzo potrzebne są takie rozmowy, które będą o tym mówiły, że jeśli z dzieckiem się coś zadziewa, to pierw zastanawiamy się czy na to ma wpływ rodzina, szkoła, itp, bo często wystarczyłaby zmiana w nas dorosłych a większość dzieci nie dostąpiłaby stanów depresyjnych czy lękowych. Bardzo proszę o takie rozmowy. Pozdrawiam cieplutko 😊

Leki i terapia, tak wyszłam z depresji❤ teraz radze sobie dobrze a będzie jeszcze lepiej. Super temat!! bardzo Panią dziękuję.

Dziekuje bardzo Paniom za tą cenna wiedzę,przekazana w sposób przystępny i bardzo ludzki z pełnym zrozumieniem osób chorujących na depresję. Pani Agnieszko chyle czoła za pracę jaka Pani wykonuje. Pozdrawiam serdecznie. 😊❤

Ważny i aktualny temat

Dziękuję 🌹🌿

Bardzo ważna i potrzebna rozmowa . Trzeba uświadamiac ludzi aby przełamać schematy.❤

LEKI BRAĆ! I SIĘ NIE BAĆ! A jak przyjdzie poprawa to na psychoterapie jest siła żeby iść i w końcu spokój wraca bo głębokie zrozumienie uzdrawia. Też się bałam stygmatyzacji i znian osobowości ale nic takiego się nie dzieje, po prostu czułam jak mi wracają siły i chęć do życia. Żałowałam tylko, że z wizytą u psychiatry i braniem lekow zwlekałam kilka lat. DLATEGO LEKI BRAĆ I SIĘ NIE BAĆ!!!

Pani Agnieszko, na początku chciałam podziękować Pani za trud i chęć dzielenia się z nami Pani wiedzą i doświadczeniem. Bardzo sobie cenię przykłady z życia zawodowego. W kilku vlogach wspominana jest, jeżeli dobrze zrozumiałam, praca z ruchem czy mogłaby Pani przybliżyć temat ?

Odcinek jak zawsze ciekawy, wiele rzeczy wdrażam do swojej pracy po przesłuchaniu odcinków z Panią Doktor. Chciałem jednak kilka rzeczy dodać, mianowicie jeśli mówimy o farmakologii depresji to na szczególną uwagę zasługuje monoaminowa teoria depresji, która rzuciła poniekąd pierwsze światło na neurobiologiczny "wątek" powstawania depresji. Dzięki odkryciu fluoksetyny zrozumiano jak duże znaczenie w tworzeniu tego zaburzenia jakim jest depresja posiada serotonina. SSRI działają z opóźnieniem ze względu na mechanizm adaptacyjny, czyli receptory, które znajdują się w części postsynaptycznej muszą przywyknąć do nagłego zwiększenia tego neuroprzekaźnika i dopiero wtedy gdy błona neuronu po otrzymaniu odpowiedniego sygnału z jądra perykarionu (kom. nerwowej) zacznie ujawniać dodatkowe receptory 5HT (hydroksytryptofan), które stanowić będą swoistego rodzaju drzwi przez, które do komórki przedostanie się serotonina niosąc ze sobą odpowiednią informację. Kiedy przyjmujemy SSRI poziom serotoniny podnosi się bardzo szybko i to właśnie przez to pojawiają się efekty uboczne. Nadmiar tej jakże istotnej katecholaminy łączy się wówczas z licznymi innymi "wrotami" w różnych obszarach mózgu i rdzenia kręgowego co powoduje efekty uboczne. Dopiero gdy kompletnie rozwinie się proces adaptogenezy leki zaczną prawidłowo działać ale to też nie u każdego. No właśnie, a dlaczego tak jest, że bardzo trudno przewidzieć jaki lek na kogo jak zadziała?! Jest za to odpowiedzialnych wiele zmiennych począwszy od biologicznych różnic w inhibicji czy indukcji cytochromów CYP450, przez dietę, aż po psychikę, czyli indywidualną zmienną, od której także bardzo dużo zależy. Aspekt psychologiczny posiada ogromne znaczenie w działaniu psychofarmakologii. Np., placebo! doskonale wiemy, że oczekiwania wobec przyjmowanego leku mogą wpływać na to jak na nas zadziała! Kolejnym przykładem może być Nocebo, czyli negatywne przekonania co do działania preparatu. Na tym wpływ psychologii w działaniu leków się nie kończy! Nasze nawyki, typ osobowości, emocje jakie przeżywamy choć może wydawać się to skomplikowane ale te czynniki też będą miały swoje znaczenie w procesie działania leku. Psychiatrzy często zapominają o holistycznym podejściu do pacjenta, a psychoterapeuci często usztywniają się we "własnej modalności" oczywiście nie chcę generalizować. Co do rodziców wielu jest takich, których pęd życia już dawno przerósł przez co jednym wydaje się, że tabletka załatwi problem, a innym że "moje dziecko nie będzie brało chemii, bo co ludzie powiedzą"... Ze skrajności w skrajność. Rodzice przestają słuchać swoich dzieci, jedynie oceniają, bezrefleksyjnie powtarzając puste rady, jak roboty udające sztuczną inteligencje...Podrzucając je do psychoterapeutów z nadzieją, że ci "załatwią problem" za nich. Wracając na moment do leków, ostatnio coraz częściej trafiam na badania niezależnych instytutów, które pokazują że np większość przedstawicieli SSRI jest tylko o kilka procent skuteczniejsze niż placebo?! Jeśli jest ktoś chętny do dyskusji zapraszam. pozdrawiam serdecznie.

Bardzo cenny wywiad, ale niestety jakość dźwięku słaba. Trudno zrozumieć.

Dziękuję

Piekne podziekowania dla tak wspanialych pan,bardzo ciekawy program,lecz mysle,ze zbyt pochopnie podaje sie leki psychotropy,mozna by najpierw sprobowac wieksze ilosci witcD3 ,lub jeszcze inne,a ostatecznie leki,bo odstawianie potem tych lekow jest bardzo trudne

Uważam że dobrze jest połączyć terapię farmokologiczną z psychoterapią .

Z nadcisnienia i chorób tarczycy, cukrzycy można sie wyleczyc zmiana diety, stylu życia BEZ brania leków do końca życia.

Ważne jest też wsparcie rodziny. Ja tego nie mam i jest ciężko.

Niestety cała rozmowa jest jednostronna czyli "brac leki". Brakuje "Adwokata diabła". Pani psychiatra wielokrotnie mówi" ja przypuszczam, ja nie wiem, sądzę, niewiel wiemy o mózgu itd". Ogólnie brak merytoryki i warto siegnac do badan. Polecam Seligmana "Optymizmu", Peter Attia "Outlive" (chyba jeszcze nie ma polskiej wersji) gdzie porusza watek badan nad lekami depresyjnymi, a raczej ich jednostronnosc (robione tylko przez producentów leków i to w krótkim czasie). Też pisze ze brak potwierdzenia na zabuzenia biochemii mózgu. Brak badan potwierdzajacych skutecznosc przez instytucje niezalezne. Też polecam Wielką Księgę Anonimowych Depresantów gdzie wyraźnie jest stwierdzone że Depresja to nie choroba, tylko psychiatrzy tak to nazywają i jest powod dawac lekki i uzaleniac (to juz moj dodatek). Wspomne tez ze czytalem w ulotce leku na niepokój ze efekt uboczny to m,in, depresja, czyli lek zamiast leczyc z niepokoju w niego wpedza i prowadzi do depresji. Mozna by wiele jeszcze, ale każdy niech sam decyduje. Jedno jest pewne mozg człowieka rozwija sie do okolo 23 roku, ingerencja w niego to wielce kontrowersyjne lekko mowiac. Nie poruszam patologii to juz inna sprawa. Jedno jest pewne - zródlo problemów to najczesciej rodzina, dziecinstwo i psychoterapia i terapia systemowa to pierwsze co trzeba. Dziekuje PS W tym roku Bracia Rodzen od diety keto zajmuja sie wplywem jedzenia na depresje. Bardzo warto tez ten watek miec na uwadze i psychiatrie metaboliczna - nowa dziedzina.

Nie jestem zwolennikiem żadnych substancji chemicznych które zwane są lekami. Owszem zioła tak ale nie chemia. W każdym razie należy znaleźć przyczynę choroby aby ją wyleczyć , warto się dla samej satysfakcji.

Na swiadomosc działają różne i proszę nie czarować..zapominacie czesto ,ze kazdy ma innego ducha ,a to pomijane jest w klasycznej psychiatrii i psychologii

Dziekuje za mega wazny, a nawet kluczowy temat poruszony na tym forum. Szczerze od dawna fascynuje mnie medycyna ogolna, jednakze od ubieglego roku zaczelam skupiac uwage na kwestii zdrowia i ochrony zdrowia psychicznego od wieku dziecego do starczego. Tak spewnoscia mamy sporo do przepracowania w kwestii znaczenia slowa psychiatria i czym sa konsultacje psychiatryczne bez wzgledu na wiek. Tu szczerze mowiac spotkalam przypadki fajnych i niefajnych zachowan lekarzy o tej specjalizacji, dlatego moze nalezy zaczac od odbudowania utraconego zaufania spolecznego . Z calym szacunkiem dla drogich pan lekarzy, nie uprzedzam sie do ludzi, tylko stwierdzam fakty. Osobiscie mam takie doswiadczenie zachowania wysoce niewlasciwego lekarzy psychiatrow ,ktorzy naduzyli zaufania pacjentow i zawiedli zarowno w diagnozie jak i w doborze lekow. Po po zmianie lekarzy jest OK . Pozdrawiam serdecznie i zycze samego dobra drogim paniom oraz wszystkim zainteresowanym. ❤

Bardzo dziękuję za Waszą dyskusję. Podoba mi się to co wyraźnie zostało powiedziane, że należy połączyć terapię i leki...podejście całościowe. Może psychoterapełci powinni mieć możliwość przepisania leków? To też lekarze 😊

Pięknie opowiadacie o tym zjawisku, chorobie.

Nie do końca mogę się zgodzić, że psychoterapia nie zmienia chemii mózgu. Właśnie chodzi o to, że zmiana myślenia, a więc to co daje psychoterapia może zmienić trwale chemię mózgu. Tylko to wymaga czasu, którego niekiedy nie mamy wystarczająco dużo. I tu bardzo pomocne jest leczenie. Po to, żeby łatwiej wyjść z głębokich stanów zaburzenia chemii mózgu i dać czas na zadziałanie pracy mentalnej.

Mnie leki nasilily objawy lękowe, żałuję że się w to wpakowalem pozostaje mi miec nadzieję, że nagłe odstawienie jakoś negatywnie się na mnie nie odbije.

Miałam w okresie nastoletnim mocną depresję i pamiętam kiedy psychiatra dał mi leki antydepresyjne po których niestety było gorzej, po nich kolejna próba samobójcza. Kiedy je odstawiłam było lepiej. Absolutnie nie chcę mówić że leki to coś złego, bo sama przeszłam ciężkie stany depresyjne, że wręcz oddychanie to wyczynem było. Chcę tylko powiedzieć że leki czasem nie dobrze wpływają, albo nie od razu działają, znaczy pierw jest gorzej, a potem jest lepiej. Nie bójcie się mówić swoim lekarzom jeśli czujecie się gorzej.

To, że trudno takie leki przedawkować to akurat słabe pocieszenie, zważywszy na to, że to są bardzo silne leki (wystarczy spojrzeć na dawkę - rzędu jedności lub dziesiątki miligramów; dla porównania słaby ibuprom forte to kilka setek) i wcale nie trzeba ich przedawkować, żeby pojawiły się działania niepożądane. Warto przeczytać ulotkę i na tej podstawie można określić, na ile lek może wpływać na zachowanie, świadomość lub osobowość (bliżej niezdefiniowaną). Np. nadmierne pobudzenie, nastrój nieadekwatny do bodźców lub akatyzja rzutuje na zachowania osoby. Czy jeżeli zachowuję się niestandardowo dla siebie, to już jest wpływ na osobowość, zmiana osobowości czy jeszcze nie? Jakie warunki muszą zostać spełnione? Tu chodzi o sam wpływ leku, a jeszcze są kwestie poboczne, typu stygmatyzacji oraz świadomości stania się pacjentem psychiatrycznym, jak to wpłynie na osobę. Np. bardzo zabrakło tego wątku, czy o takich kondycjach pacjenci powinni informować swoje otoczenie, np. nastolatkowie w szkole, znajomych, czy może przeciwnie. W sumie podobne zagadnienie dot. skutków ubocznych, np. czy dysfunkcje seksualne wpłyną pozytywnie na rozwój osobowości w małżeństwie? Co do obrazu działania - hamowanie recyklingu = adekwatne. Ciekawi mnie, dlaczego i kiedy stosowane są inne inhibitory, dokładnie: NA-dopamina i jak to się ma do tej teorii serotoninowej, czy używany jest jako lek główny, czy tylko wspomagająco...

Jakie sytuację społeczne powodują wydzielanie się serotoniny i dopaminy? Warto aby psychiatrzy rozpoznawali nie tylko stan umysłu pacjenta ale również środowisko społeczne. Postawienie diagnozy oraz powrót do zdrowia to zazwyczaj praca z pacjentem jak i z rodziną.

Nie zawsze jest w porządku, że bierzemy Eutyrox. Jeżeli bierzemy to Tarczyca zupełnie przestaje funkcjonować....

A jak to wygląda z trafnością dobrania leków ? Słyszałam o przypadku nietrafnej diagnozie i źle dobranej farmokologii i skończyło się to tragicznie.

Ja sądzę że zmieniają brałem. I czułem się jednak sztywny w uczuciach

nie wiem jak się stwierdza konieczność zażywania takich leków ale chyba z badania krwi to wprost nie wynika - choć mogę się mylić - a hard facts byłyby bardzo pomocne.

No elasnie i yo jest priblem, kidy brac kiedy nie, gdzie jest ta granica😉

Czy jakiś technik słucha tych wykładów? Głos jest bardzo skrzeczący.

Czy człowiek ma świadomość o swoim problemie ?

Dzień dobry, chciałabym podzielić się, że synowi po 8 tyg brania Bioxetinu przy pełnej dawce psychiatra powiedziala, że nie ma depresji a zaburzenie osobowości, które trzeba leczyć psychoterapią. Ten lek nie pomógł, nie było żadnej zmiany. A myśleliśmy właśnie o depresji czyli chorobie mózgu. Myślę czy nie poprosić psychiatrę o inną grupę leków, może one pomogą..? Czy mogę prosić o jakąś wskazówkę od Pań prowadzących, jeśli to możliwe?

Tak jak ktos juz napisal wiekszosc chorob cywilizacyjnych mozna wyleczyc dieta z zmiana w stylu zycia. Trzeba szukac zrodla problemu (nie tylko depresji) i podejsc systemowo zamiast siegac zaraz po tabletki. Leki czasem ratuja zdrowie i zycie ale czesto tez je rujnuja a o tym koncerny ani lekarze nie chca mowic. Brakowalo mi balansu w tej rozmowie. Brzmiala jak zacheta/reklama do brania lekow... Przykro mi bo bardzo bardzo lubie wyklady Pani Agnieszki.