ขอบคุณคะ

แสดงว่าระดับ EQ ของคุณนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ

ข้อ8กับข้อ10ชัดเจนมากตัวเรา

Fqiuh

ขอบคุณมากค่ะ😊😁🙏

เป็นกำลังใจให้นะคะ ค่อย ๆ ฝึก ค่อย ๆ ปรับไปค่ะ ไม่ต้องรีบร้อนนะคะ มาถูกทางแล้วค่ะ หากบำบัดอยู่ ก็จะได้คุยกับนักจิตวิทยานะคะ ที่คอยรับฟังเราอยู่ เยี่ยมมาก ๆ ค่ะ

ระดับกำลังสติทวนย้อนกลับถึงต้นทาง (ยังไม่ย้อนสุดทางนะ และไม่แจกแจงองค์ประกอบเยอะนะครับเพราะมีรายละเอียดปลีกย่อยมาก) แค่เทียบเคียงเพื่อความเข้าใจ 1 รู้สึกตัวเมื่อเกิดอาการทางกายภาพ เช่นเคลื่อนไหว มีน้ำตา หน้าแดง ตัวสั่น กล้ามเนื้อเกร็ง | คนส่วนใหญ่ทำได้อยู่แล้ว แต่คนสมาธิสั้น คนซึมเศร้าทำไม่ค่อยได้ 2 รู้สึกตัวเมื่อเกิดอาการมีอารมณ์หยาบ เช่นดีใจเสียใจ | บางคนเผลอสติออกอาการ แต่ก็มีคนทำได้เยอะ 3 รู้สึกตัวเมื่อเกิดอาการมีอารมณ์ลึก เช่นพอใจไม่พอใจเฉยๆ | คนทำได้มีน้อย ส่วนใหญ่สติตามไม่ทันแล้วเผลอออกอาการดีใจเสียใจตามมา 4 รู้สึกตัวเมื่อเกิดอาการตัดสิน เช่นเห็นด้วยไม่เห็นด้วย | คนทำได้มีน้อย อย่างเก่งก็ไปรู้สึกตัวเอาตอนที่กำลังพอใจไม่พอใจเลยรวดเดียว 5 รู้สึกตัวเมื่อเกิดอาการคิดชั่งน้ำหนักวิเคราะห์ เช่น เปรียบเทียบชั่งน้ำหนักให้ค่าให้ราคาในเรื่องนั้นเรื่องนี้ | คนทำได้มีน้อย อย่างเก่งก็ไปรู้สึกตัวเอาตอนที่กำลังพอใจไม่พอใจเลยรวดเดียว 6 รู้สึกตัวเมื่อเกิดอาการตั้งเจตนา เช่นต้องการจะทำอย่างนั้นอย่างนี้ ด้วยจุดประสงค์อย่างนั้นอย่างนี้ | คนทำได้มีน้อย อย่างเก่งก็ไปรู้สึกตัวเอาตอนที่กำลังพอใจไม่พอใจเลยรวดเดียว 7 รู้สึกตัวเมื่อเกิดอาการนึก เช่นรู้จักว่าสิ่งที่กำลังรับรู้คือสิ่งนั้นสิ่งนี้ | คนทำได้มีน้อย อย่างเก่งก็ไปรู้สึกตัวเอาตอนที่กำลังพอใจไม่พอใจเลยรวดเดียว 8 รู้สึกตัวเมื่อเกิดอาการรับสัญญาณประสาท และ อาการใช้ความจำเก่า เช่นรู้สึกอาการสิ่งหนึ่งเกิดขึ้นดับไป (ก่อนจะแยกแยะได้ว่าเป็น รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส และธรรมารมณ์ โดยข้อ 7) 9 ยังมีระดับกำลังสติที่มนุษย์สามารถฝึกให้ละเอียดว่องไวได้มากกว่าข้อ 8 * แต่จะไม่อธิบายเกินข้อ 8 เพราะแค่ข้อ 5 ซึ่งดูเหมือนเป็นกำลังสติที่ไม่ห่างไปจากระดับอื่นๆมากนักน่าจะฝึกกันได้ คนส่วนใหญ่ก็คิดไม่ออกแล้ว 1 คิดว่าจะเลิกคิดก็คือการคิดซ้ำไปอีกรอบ ไม่ใช่การเลิกคิดอย่างที่คิดเอาเอง 2 เมื่อคิดว่าจะลืมเรื่องไหนก็คือกำลังจำเรื่องนั้นซ้ำไปอีกรอบ ไม่ใช่การลืมอย่างที่คิดเอาเอง 3 เมื่อคิดว่าไม่รู้จักสิ่งไหนก็รู้จักสิ่งนั้นไปแล้ว เพราะถ้าไม่รู้ว่าแตกต่างจากสิ่งอื่นอย่างไรแล้วจะแยกแยะว่ารู้จักหรือไม่รู้จักได้อย่างไร * ดังนั้น คนส่วนใหญ่ที่ใช้ตรรกะเหตุผลตัดสินเรื่องราวต่างๆ ก็ยังหลงอยู่ในอาการคิด ตกเป็นทาสอาการคิด มีคนเพียงส่วนน้อยที่สติตื่นตัวจนออกจากอาการคิดได้ แต่วิถีชีวิตประจำวันก็ยังต้องพึ่งพาอาการคิดอยู่ดี เพียงแต่คิดเท่าที่จำเป็น ไม่ค่อยคิดเพ้อเจ้อฟุ้งซ่าน ไม่เผลอ ไม่เพลิน ไม่อิน ไม่ลุ้น จึงสงบสุข

* กำลังสติของคนทั่วไปมักแกว่งอยู่ในข้อ อยู่ในข้อ 1-3 * กำลังสติของคนทั่วไปที่บริหารอารมณ์ได้ดี มักแกว่งอยู่ในข้อ 2-4 * กำลังสติของคนส่วนน้อยที่บริหารอารมณ์ได้ดีมาก มักแกว่งอยู่ในข้อ 3-5 * กำลังสติของคนที่เริ่มฝึกถือศีล ฝึกเจริญสติ ฝึกเจริญสมาธิทั่วไป ถ้ายังทำได้ไม่ดี ก็แกว่งได้ตั้งแต่ 2- 5 แต่ขยันฝึกบ่อยๆก็ไม่ค่อยลงไปถึง 1 * กำลังสติของคนที่ฝึกถือศีล ฝึกเจริญสติ ฝึกเจริญสมาธิได้ผลถึงระดับหนึ่ง ถ้ายังทำได้ดี ก็แกว่งได้ตั้งแต่ 4- 7 แต่ไม่ค่อยลงไปถึง 3 หรือต่ำกว่านั้น เพราะใช้เหตุผลนำอารมณ์ไปแทบทุกเรื่องแล้ว (แต่ไม่ได้หมายความจะตัดสินใจได้ถูกต้องทุกเรื่องนะ ถ้าความรู้ไม่ถึง ประสบการณ์ไม่พอ ได้ข้อมูลตั้งต้นผิดพลาด ระดับความยากเกิน หรือสิ่งแวดล้อมไม่เอื้อ ก็ทำพังได้เป็นเรื่องปกติเลยนะครับ) * แนะนำผู้ต้องการฝึกเจริญสมาธิ ถือศีลและฝึกเจริญสติให้ได้อย่างน้อยข้อ 4 เป็นหลัก คือช่วง 3-5 แล้วค่อยเริ่มฝึกนะครับ ถ้าได้ 4-6 นี่ดีเลย * ถ้าสามารถฝึกเจริญสติ ให้รักษาอารมณ์จิตได้ถึงระดับ ข้อ 4-6 ทั้งวัน ต่อเนื่องกันทุกอาการคิด ไม่หลุดไม่ค่อยพลาด หลง เผลอ เพลินไปนอาการคิด แม้จะเป็นอาการกำลังสติขั้นหยาบๆ แต่นั่นคือชั้นของอารมณ์ระดับอุปปจารสมาธินะครับ สามารถใช้เป็นพื้นฐานฝึกสมาธิขั้นสูงได้ดีมากๆครับ * คนที่ฝึกเน้นถือเจริญสติจนได้ผลดี กำลังสติแกว่งได้ช่วงแคบๆ อาจจะ 3-4 ข้อ และไม่สามารถปรับกำลังสติให้ละเอียดกว่าเดิมแบบขึ้นลงได้ * ส่วนคนที่ฝึกเน้นด้านเจริญสมาธิจนได้ผลดี สามารถปรับกำลังสติของตนเองให้ขึ้นลงได้ กว้าง เช่นตอนทำงานทำการต้องขยับตัว คิดพูดจา ลงมือทำต่างๆ ก็ใช้กำลังสติที่ระดับ 4-7 แต่เมื่อต้องการพักผ่อนก็ทำสมาธิ เพิ่มความละเอียดของกำลังสติไปที่ระดับ 8 พอต้องทำงานต้องสื่อสารก็ลดระดับกำลังสติสลับมารับรู้โลกภายนอก * ข้อ 8 คนที่ฝึกได้ก็มีส่วนน้อย ในกลุ่มคนที่ฝึกถูกวิธีก็ยังทำได้กันไม่ถึงครึ่งเพราะพื้นฐานทางจิตของเขาเอื้อได้สูงสูดแค่ระดับ 7 แต่ตราบใดที่ยังไม่ถึงระดับ 7 ก็อย่าเพิ่งคิดว่าตัวเองทำไม่ได้นะ * ข้อ 8 เป็นสมาธิระดับสูงถึงฌาน1 คนทั่วไปนึกไม่ถึง คาดเดาไม่ได้ และไม่เข้าใจ เพราะอาการรู้สติในขั้นนี้ เกิดก่อนอาการคิด เกิดก่อนอาการนึก จึงใช้การคิดตรรกะต่างๆเข้าถึงไม่ได้ เปรียบเหมือนคนไม่เคยชิมรสเค็ม คนอื่นๆไม่ว่าจะเก่งแค่ไหนก็ไม่สามารถอ้างเหตุผลเพื่อสื่อสารอาการรู้รสเค็มให้แก่เขาได้ ถ้าจะทำให้เขาเข้าใจก็ต้องให้เขาฝึกพื้นฐานก่อน เช่นชิมเกลือ หรือชิมเหงื่อตัวเอง เป็นต้น เมื่อเขามีพื้นฐานแล้วจึงจะอธิบายให้เข้าใจได้

คำเตือน ผู้ที่มีอาการสมาธิสั้นและซึมเศร้า ไม่แนะนำให้ฝึกสมาธิครับ เพราะสติไม่สามารถจดจ่อกับเรื่องใดได้นาน และแม้มีเรื่องที่จดจ่อก็เป็นอาการไหลไปตามอารมณ์คือมิจฉาสมาธิ ไม่ใช่จดจ่ออย่างสติตื่นตัวรู้สึกตัวซึ่งเป็นสัมมาสมาธิ เวลานั่งสมาธิจึงไม่ได้ผลเลย และถ้าเข้าสมาธิได้บ้างอาจเกิดความเสียหายต่อจิตใจได้ด้วย 1 คนป่วยอาการโคม่า เทคยาก่อนครับ รักษาทางกายภาพให้อาการสงบไปก่อนครับ 2 เมื่ออาการดีขึ้น สามารถดูแลตัวเองได้ ทำกิจวัตรประจำวันได้เองแทบหมดแล้ว แต่ยังมีอาการซึมเศร้าในอารมณ์ ให้ถือศีลเพื่อปรับสภาพจิตใจให้เอื้อต่อการฝึกเจริญสติครับ อันนี้เหมือนพ้นจากโคม่าระยะหนึ่งก็จะดีขึ้น แต่ยังไม่คล่องตัวครับ การถือศีลทางพุทธ เราใช้เจตนาเป็นหลักครับ แต่ละการกระทำอาจพลาดพลั้งไปบ้าง เช่นเดินเหยียบหอยทากตายอะไรงี้ เรามีแค่เจตนาเดิน ไม่มีเจตนาฆ่า ก็ใช้ได้แล้วครับ หอยก็มีกรรมของเขาที่ต้องรับวิบากกรรมนะครับ เราอาจต้องแก้ไขเช่นเดินทางอื่น หรือเดินช้าลง แต่ถ้าโทษตัวเองทุกเรื่องทั้งที่ไร้เจตนาฆ่า ก็แสดงว่ายังไม่เข้าใจเรื่องศีลครับ ปกติคือ ถ้ามีเจตนาดีต่อตนเองและผู้อื่น ไม่มีเจตนาเบียดเบียนตนเองและผู้อื่น ก็ใช้ได้ครับ 3 การฝึกเจริญสติพื้นฐานก็เปรียบการทำกายภาพบำบัดทางจิตนะครับ ฝึกเจริญสติ โดยรู้สึกตัวบ่อยๆว่า ร่างกายแขนขาเราอยู่เคลื่อนไหวอย่างไร ยืน เหยียบ ยก ย่าง เดิน นั่ง นอน หยิบ จับ กิน เคี้ยว กลืน เอื้อม เอน ขยับ แขน ขา มือ หัน อะไรต่างๆ ทุกอิริยาบถฝึกรู้สึกตัวตามร่างกายไปเลยครับ เพื่อจะได้ตัดตอนอาการคิดที่หลงในอารมณ์ต่างๆให้ขาดช่วง กลับมามีสติ รับรู้อาการของร่างกายเป็นปัจจุบันแทนนะครับ อาจจะตั้งนาฬิกาโทรศัพท์เตือน เช่น ทุกสิบนาที แล้วก็ตัดอาการคิด เลิกไหลไปตามอารมณ์ กลับมาต้องรู้สึกตัวก่อนหละ 4 การฝึกเจริญสติได้เอง ก็เปรียบการหัดออกกำลังกายทางจิตนะครับ พอทำได้ดีขึ้นหน่อย คือสามารถรู้สึกตัวได้เองตามความเคยชินโดยไม่ต้องใช้นาฬิกาแล้ว อันนี้คือ ไกล้เคียงคนทั่วไปก็ใช้ การเจริญสติให้ละเอียดกว่าเดิมไปอีกก็ฝึกให้ถี่ขึ้นกว่าเดิม คือทำจนเกิดอาการรู้สึกตัวได้สดๆ ทุกนาทีเลยครับ อาจต้องใช้เวลา สองสามเดือนหรือถึงปีเลย ถ้าทำได้ถึงตอนนี้ กำลังสติก็ดีกว่าคนทั่วไปเสียอีกนะครับ 5 การฝึกเจริญสมาธิก็เปรียบการแข่งขันกีฬาทางจิตนะครับ ถ้าให้คนคนสมาธิสั้นและซึมเศร้า ฝึก ก็เท่ากับเอาคนไข้อาการโคม่ามาลงแข่งขันเล่นกีฬามันไม่ได้เลยนะครับ นอกจากไม่ได้ผลแล้วยังจะเสียหายไปอีก ใครแนะนำก็อย่าไปเชื่อครับ (ถ้าจะฝึกสมาธิต้องเทคยาและฝึกเจริญสติไปก่อนก็เพื่อปูพื้นฐานและฝึกซ้อมเบาๆไงครับ ขนาดคนปกติส่วนใหญ่ จู่ๆไปนั่งสมาธิก็ฝึกสมาธิไม่ได้ผลนะครับ ยังต้องปูพื้นฐานเจริญสติก่อนอยู่ดีนะครับ ถ้าสามารถรักษาศีลฝึกเจริญสติมาได้จนเกิดอาการรู้สึกตัวสดๆได้ทุกนาที ก็ฝึกต่อไปให้รู้สึกตัวได้สดๆทุกลมหายใจ ควบคู่ไปกับการฝึกเจริญสมาธิได้เลยครับ เพราะถ้ากำลังสติไวขนาดนั้นก็มาหัดเล่นกีฬาทางจิตได้แล้วนะครับ

ขอบคุณค่า

ขอบคุณค่า ^^

ขอบคุณค่ะ ^^

มีสติอยู่กับลมหายใจ

สมาธินิ่ง

วิธี​ที่ดี​ที่​สุด

ระดับกำลังสติทวนย้อนกลับถึงต้นทาง (ยังไม่ย้อนสุดทางนะ และไม่แจกแจงองค์ประกอบเยอะนะครับเพราะมีรายละเอียดปลีกย่อยมาก) แค่เทียบเคียงเพื่อความเข้าใจ 1 รู้สึกตัวเมื่อเกิดอาการทางกายภาพ เช่นเคลื่อนไหว มีน้ำตา หน้าแดง ตัวสั่น กล้ามเนื้อเกร็ง | คนส่วนใหญ่ทำได้อยู่แล้ว แต่คนสมาธิสั้น คนซึมเศร้าทำไม่ค่อยได้ 2 รู้สึกตัวเมื่อเกิดอาการมีอารมณ์หยาบ เช่นดีใจเสียใจ | บางคนเผลอสติออกอาการ แต่ก็มีคนทำได้เยอะ 3 รู้สึกตัวเมื่อเกิดอาการมีอารมณ์ลึก เช่นพอใจไม่พอใจเฉยๆ | คนทำได้มีน้อย ส่วนใหญ่สติตามไม่ทันแล้วเผลอออกอาการดีใจเสียใจตามมา 4 รู้สึกตัวเมื่อเกิดอาการตัดสิน เช่นเห็นด้วยไม่เห็นด้วย | คนทำได้มีน้อย อย่างเก่งก็ไปรู้สึกตัวเอาตอนที่กำลังพอใจไม่พอใจเลยรวดเดียว 5 รู้สึกตัวเมื่อเกิดอาการคิดชั่งน้ำหนักวิเคราะห์ เช่น เปรียบเทียบชั่งน้ำหนักให้ค่าให้ราคาในเรื่องนั้นเรื่องนี้ | คนทำได้มีน้อย อย่างเก่งก็ไปรู้สึกตัวเอาตอนที่กำลังพอใจไม่พอใจเลยรวดเดียว 6 รู้สึกตัวเมื่อเกิดอาการตั้งเจตนา เช่นต้องการจะทำอย่างนั้นอย่างนี้ ด้วยจุดประสงค์อย่างนั้นอย่างนี้ | คนทำได้มีน้อย อย่างเก่งก็ไปรู้สึกตัวเอาตอนที่กำลังพอใจไม่พอใจเลยรวดเดียว 7 รู้สึกตัวเมื่อเกิดอาการนึก เช่นรู้จักว่าสิ่งที่กำลังรับรู้คือสิ่งนั้นสิ่งนี้ | คนทำได้มีน้อย อย่างเก่งก็ไปรู้สึกตัวเอาตอนที่กำลังพอใจไม่พอใจเลยรวดเดียว 8 รู้สึกตัวเมื่อเกิดอาการรับสัญญาณประสาท และ อาการใช้ความจำเก่า เช่นรู้สึกอาการสิ่งหนึ่งเกิดขึ้นดับไป (ก่อนจะแยกแยะได้ว่าเป็น รูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส และธรรมารมณ์ โดยข้อ 7) 9 ยังมีระดับกำลังสติที่มนุษย์สามารถฝึกให้ละเอียดว่องไวได้มากกว่าข้อ 8 * แต่จะไม่อธิบายเกินข้อ 8 เพราะแค่ข้อ 5 ซึ่งดูเหมือนเป็นกำลังสติที่ไม่ห่างไปจากระดับอื่นๆมากนักน่าจะฝึกกันได้ คนส่วนใหญ่ก็คิดไม่ออกแล้ว 1 คิดว่าจะเลิกคิดก็คือการคิดซ้ำไปอีกรอบ ไม่ใช่การเลิกคิดอย่างที่คิดเอาเอง 2 เมื่อคิดว่าจะลืมเรื่องไหนก็คือกำลังจำเรื่องนั้นซ้ำไปอีกรอบ ไม่ใช่การลืมอย่างที่คิดเอาเอง 3 เมื่อคิดว่าไม่รู้จักสิ่งไหนก็รู้จักสิ่งนั้นไปแล้ว เพราะถ้าไม่รู้ว่าแตกต่างจากสิ่งอื่นอย่างไรแล้วจะแยกแยะว่ารู้จักหรือไม่รู้จักได้อย่างไร * ดังนั้น คนส่วนใหญ่ที่ใช้ตรรกะเหตุผลตัดสินเรื่องราวต่างๆ ก็ยังหลงอยู่ในอาการคิด ตกเป็นทาสอาการคิด มีคนเพียงส่วนน้อยที่สติตื่นตัวจนออกจากอาการคิดได้ แต่วิถีชีวิตประจำวันก็ยังต้องพึ่งพาอาการคิดอยู่ดี เพียงแต่คิดเท่าที่จำเป็น ไม่ค่อยคิดเพ้อเจ้อฟุ้งซ่าน ไม่เผลอ ไม่เพลิน ไม่อิน ไม่ลุ้น จึงสงบสุข

* กำลังสติของคนทั่วไปมักแกว่งอยู่ในข้อ อยู่ในข้อ 1-3 * กำลังสติของคนทั่วไปที่บริหารอารมณ์ได้ดี มักแกว่งอยู่ในข้อ 2-4 * กำลังสติของคนส่วนน้อยที่บริหารอารมณ์ได้ดีมาก มักแกว่งอยู่ในข้อ 3-5 * กำลังสติของคนที่เริ่มฝึกถือศีล ฝึกเจริญสติ ฝึกเจริญสมาธิทั่วไป ถ้ายังทำได้ไม่ดี ก็แกว่งได้ตั้งแต่ 2- 5 แต่ขยันฝึกบ่อยๆก็ไม่ค่อยลงไปถึง 1 * กำลังสติของคนที่ฝึกถือศีล ฝึกเจริญสติ ฝึกเจริญสมาธิได้ผลถึงระดับหนึ่ง ถ้ายังทำได้ดี ก็แกว่งได้ตั้งแต่ 4- 7 แต่ไม่ค่อยลงไปถึง 3 หรือต่ำกว่านั้น เพราะใช้เหตุผลนำอารมณ์ไปแทบทุกเรื่องแล้ว (แต่ไม่ได้หมายความจะตัดสินใจได้ถูกต้องทุกเรื่องนะ ถ้าความรู้ไม่ถึง ประสบการณ์ไม่พอ ได้ข้อมูลตั้งต้นผิดพลาด ระดับความยากเกิน หรือสิ่งแวดล้อมไม่เอื้อ ก็ทำพังได้เป็นเรื่องปกติเลยนะครับ) * แนะนำผู้ต้องการฝึกเจริญสมาธิ ถือศีลและฝึกเจริญสติให้ได้อย่างน้อยข้อ 4 เป็นหลัก คือช่วง 3-5 แล้วค่อยเริ่มฝึกนะครับ ถ้าได้ 4-6 นี่ดีเลย * ถ้าสามารถฝึกเจริญสติ ให้รักษาอารมณ์จิตได้ถึงระดับ ข้อ 4-6 ทั้งวัน ต่อเนื่องกันทุกอาการคิด ไม่หลุดไม่ค่อยพลาด หลง เผลอ เพลินไปนอาการคิด แม้จะเป็นอาการกำลังสติขั้นหยาบๆ แต่นั่นคือชั้นของอารมณ์ระดับอุปปจารสมาธินะครับ สามารถใช้เป็นพื้นฐานฝึกสมาธิขั้นสูงได้ดีมากๆครับ * คนที่ฝึกเน้นถือเจริญสติจนได้ผลดี กำลังสติแกว่งได้ช่วงแคบๆ อาจจะ 3-4 ข้อ และไม่สามารถปรับกำลังสติให้ละเอียดกว่าเดิมแบบขึ้นลงได้ * ส่วนคนที่ฝึกเน้นด้านเจริญสมาธิจนได้ผลดี สามารถปรับกำลังสติของตนเองให้ขึ้นลงได้ กว้าง เช่นตอนทำงานทำการต้องขยับตัว คิดพูดจา ลงมือทำต่างๆ ก็ใช้กำลังสติที่ระดับ 4-7 แต่เมื่อต้องการพักผ่อนก็ทำสมาธิ เพิ่มความละเอียดของกำลังสติไปที่ระดับ 8 พอต้องทำงานต้องสื่อสารก็ลดระดับกำลังสติสลับมารับรู้โลกภายนอก * ข้อ 8 คนที่ฝึกได้ก็มีส่วนน้อย ในกลุ่มคนที่ฝึกถูกวิธีก็ยังทำได้กันไม่ถึงครึ่งเพราะพื้นฐานทางจิตของเขาเอื้อได้สูงสูดแค่ระดับ 7 แต่ตราบใดที่ยังไม่ถึงระดับ 7 ก็อย่าเพิ่งคิดว่าตัวเองทำไม่ได้นะ * ข้อ 8 เป็นสมาธิระดับสูงถึงฌาน1 คนทั่วไปนึกไม่ถึง คาดเดาไม่ได้ และไม่เข้าใจ เพราะอาการรู้สติในขั้นนี้ เกิดก่อนอาการคิด เกิดก่อนอาการนึก จึงใช้การคิดตรรกะต่างๆเข้าถึงไม่ได้ เปรียบเหมือนคนไม่เคยชิมรสเค็ม คนอื่นๆไม่ว่าจะเก่งแค่ไหนก็ไม่สามารถอ้างเหตุผลเพื่อสื่อสารอาการรู้รสเค็มให้แก่เขาได้ ถ้าจะทำให้เขาเข้าใจก็ต้องให้เขาฝึกพื้นฐานก่อน เช่นชิมเกลือ หรือชิมเหงื่อตัวเอง เป็นต้น เมื่อเขามีพื้นฐานแล้วจึงจะอธิบายให้เข้าใจได้

คำเตือน ผู้ที่มีอาการสมาธิสั้นและซึมเศร้า ไม่แนะนำให้ฝึกสมาธิครับ เพราะสติไม่สามารถจดจ่อกับเรื่องใดได้นาน และแม้มีเรื่องที่จดจ่อก็เป็นอาการไหลไปตามอารมณ์คือมิจฉาสมาธิ ไม่ใช่จดจ่ออย่างสติตื่นตัวรู้สึกตัวซึ่งเป็นสัมมาสมาธิ เวลานั่งสมาธิจึงไม่ได้ผลเลย และถ้าเข้าสมาธิได้บ้างอาจเกิดความเสียหายต่อจิตใจได้ด้วย 1 คนป่วยอาการโคม่า เทคยาก่อนครับ รักษาทางกายภาพให้อาการสงบไปก่อนครับ 2 เมื่ออาการดีขึ้น สามารถดูแลตัวเองได้ ทำกิจวัตรประจำวันได้เองแทบหมดแล้ว แต่ยังมีอาการซึมเศร้าในอารมณ์ ให้ถือศีลเพื่อปรับสภาพจิตใจให้เอื้อต่อการฝึกเจริญสติครับ อันนี้เหมือนพ้นจากโคม่าระยะหนึ่งก็จะดีขึ้น แต่ยังไม่คล่องตัวครับ การถือศีลทางพุทธ เราใช้เจตนาเป็นหลักครับ แต่ละการกระทำอาจพลาดพลั้งไปบ้าง เช่นเดินเหยียบหอยทากตายอะไรงี้ เรามีแค่เจตนาเดิน ไม่มีเจตนาฆ่า ก็ใช้ได้แล้วครับ หอยก็มีกรรมของเขาที่ต้องรับวิบากกรรมนะครับ เราอาจต้องแก้ไขเช่นเดินทางอื่น หรือเดินช้าลง แต่ถ้าโทษตัวเองทุกเรื่องทั้งที่ไร้เจตนาฆ่า ก็แสดงว่ายังไม่เข้าใจเรื่องศีลครับ ปกติคือ ถ้ามีเจตนาดีต่อตนเองและผู้อื่น ไม่มีเจตนาเบียดเบียนตนเองและผู้อื่น ก็ใช้ได้ครับ 3 การฝึกเจริญสติพื้นฐานก็เปรียบการทำกายภาพบำบัดทางจิตนะครับ ฝึกเจริญสติ โดยรู้สึกตัวบ่อยๆว่า ร่างกายแขนขาเราอยู่เคลื่อนไหวอย่างไร ยืน เหยียบ ยก ย่าง เดิน นั่ง นอน หยิบ จับ กิน เคี้ยว กลืน เอื้อม เอน ขยับ แขน ขา มือ หัน อะไรต่างๆ ทุกอิริยาบถฝึกรู้สึกตัวตามร่างกายไปเลยครับ เพื่อจะได้ตัดตอนอาการคิดที่หลงในอารมณ์ต่างๆให้ขาดช่วง กลับมามีสติ รับรู้อาการของร่างกายเป็นปัจจุบันแทนนะครับ อาจจะตั้งนาฬิกาโทรศัพท์เตือน เช่น ทุกสิบนาที แล้วก็ตัดอาการคิด เลิกไหลไปตามอารมณ์ กลับมาต้องรู้สึกตัวก่อนหละ 4 การฝึกเจริญสติได้เอง ก็เปรียบการหัดออกกำลังกายทางจิตนะครับ พอทำได้ดีขึ้นหน่อย คือสามารถรู้สึกตัวได้เองตามความเคยชินโดยไม่ต้องใช้นาฬิกาแล้ว อันนี้คือ ไกล้เคียงคนทั่วไปก็ใช้ การเจริญสติให้ละเอียดกว่าเดิมไปอีกก็ฝึกให้ถี่ขึ้นกว่าเดิม คือทำจนเกิดอาการรู้สึกตัวได้สดๆ ทุกนาทีเลยครับ อาจต้องใช้เวลา สองสามเดือนหรือถึงปีเลย ถ้าทำได้ถึงตอนนี้ กำลังสติก็ดีกว่าคนทั่วไปเสียอีกนะครับ 5 การฝึกเจริญสมาธิก็เปรียบการแข่งขันกีฬาทางจิตนะครับ ถ้าให้คนคนสมาธิสั้นและซึมเศร้า ฝึก ก็เท่ากับเอาคนไข้อาการโคม่ามาลงแข่งขันเล่นกีฬามันไม่ได้เลยนะครับ นอกจากไม่ได้ผลแล้วยังจะเสียหายไปอีก ใครแนะนำก็อย่าไปเชื่อครับ (ถ้าจะฝึกสมาธิต้องเทคยาและฝึกเจริญสติไปก่อนก็เพื่อปูพื้นฐานและฝึกซ้อมเบาๆไงครับ ขนาดคนปกติส่วนใหญ่ จู่ๆไปนั่งสมาธิก็ฝึกสมาธิไม่ได้ผลนะครับ ยังต้องปูพื้นฐานเจริญสติก่อนอยู่ดีนะครับ ถ้าสามารถรักษาศีลฝึกเจริญสติมาได้จนเกิดอาการรู้สึกตัวสดๆได้ทุกนาที ก็ฝึกต่อไปให้รู้สึกตัวได้สดๆทุกลมหายใจ ควบคู่ไปกับการฝึกเจริญสมาธิได้เลยครับ เพราะถ้ากำลังสติไวขนาดนั้นก็มาหัดเล่นกีฬาทางจิตได้แล้วนะครับ

ยินดีมาก ๆ ค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ค่ะ ต่อไปเราจะพยายามตัดให้น้อยที่สุดนะคะ

เหมือนอารมเราตอนเมื่อ 1ชั่วโมงก่อนเลย ดีนะที่ไม่เจอ ไม่งั้นมีดับไปข้างหนึ่ง