Też byłam tak optymistycznie nastawiona kiedy mialam 20lat i początki nerwicy lękowej ba udało mi się jej pozbyć jak mi się wydawało 2lata po pierwszym ataku mojej nerwicy z napadami paniki to znowu powróciło i tak znika i powraca i nie daje spokoju a w tym roku kończę 28lat. Za każdym razem przy nasileniu objawów potrafię z nich sama "wyjsc" pozbyć sie ich rok temu pierwszy raz w zyciu miałam tak okropne napady paniki ze przez miesiac mialam ich po kilka, kilkanaście dziennie kompletna dezorientacja, derealizacja czulam sie okropnie jednak potrafilam z tego wyjść chociaż wydawalo się to niemozliwe teraz znow wróciło... kołatanie serca poddenerwowanie i w kółko moje myśli biegaja wokół tych objawów sama juz nie wiem co robić potrafie niejednokrotnie poradzic sobie z objawami ale i tak wracaja.... 😕 chciałabym się tego pozbyć raz na zawsze....

Sss Mysteriouslyyy od siebie powoem tak. Przejdzie. Luzik. Zapomnisz. Ale kiedyś wroci. I tak do zajebania. Mi wrocilo troszke po 15 latach ale nigdy na dobre nie odeszlo. Czekam kiedy teraz pojdzie precz na trochę :-) podświadomie zawsze wiesz, ze to gowno gdzie czyha :-)

dominikwaszek.com/index.php/informacje/sesje-on-line.html Pozdrawiam :-)

Zuzanna Pośpiech - Dziękuję, proszę podać mi ich namiary, chętnie udostępnię komus z okolicy - miewam czasem takie zapytania o terapeutówi z PL, którzy pracują z lękiem w podobnym stylu.

PRO Therapy London - Dominik Waszek GQHP Arkadiusz Uznański i Anna Uznańska z Jeleniej Góry(dolośląskie). Łatwiej jest skontaktować się telefonicznie z Panią Anną(602638645) ponieważ Pan Arek jest zaangażowany w mnóstwo projektów i ciężko się do niego dodzwonić, nawet pacjentom :)

No właśnie, wydaje się to takie niby proste a ja juz 13 lat się boje , wiele leków, lekarzy i nic. Najgorsze są objawy somantyczne , które zjawiają się co chwila i nakręcaja mnie. Od pół roku psychoterapia, może coś rusza do przodu , gdyby nie to ze co chwila coś boli , coś się trzęsie i tak wkoło. Bardzo lubię pana filmy choć czasami nie do końca rozumiem, czy rzucić się z mostu to znaczy wchodzić we wszystkie te miejsca w których mamy najwięcej objawów lękowych i bać się do ustąpienia objawów?

Drogie Panie, Serdecznie Wam współczuje wiem jak lęk, depresja, nerwica i jakkolwiek to nazwać potrafi uprzykrzyć życie. Mogę podzielić się z Wami moim własnym doświadczeniem, uporałam się z tym i szczerze wierze, że każdemu może się to udać. Odpowiedniej terapii czy terapeuty szukałam około rok, nie specjalnie wierze w moc psychoterapii więc ciagle wierzyłam,że dam radę sama,ja uwliebiam wszystko kontrolować i być niezależna, nie lubię prosić o pomoc. Dopiero ataki paniki zmusiły mnie do podjecia decyzji o pójściu na terapie i nie żałuje. Nie czuje się jak dawniej, nie jestem już ta sama osoba, te doświadczenia zmieniły mnie... ale wcale nie na gorsze! Jestem, czuję się silniejsza, śmieje się z tego co kilka tygodni temu sprawiało, że umierałam każdej nocy ze starchu, nawet ze śmierci i chorób żartuje w taki sposób, że niejednemu włos się na głowie jeży ;) Jak to zrobiłam, to duża zasługa tearpii ale też mojej własnej pracy nad soba. Bez siebie nie dałabym rady, bo lęk, strach i bezradność to właśnie moje emocje, od ktorych próbowałam uciekać. Kiedy uświadomiłam sobie, że nie warto bo to ja, to jest moje i bez sensu uciekać od siebie, zaakceptowałam to, pozwoliłam temu być, wcale nie jest to niczym przyjemnym, skręcało mnie od środka, błagałam niebiosa żeby to się w końcu skończyło... ale potem stało się coś dziwnego, to było... a ja pomyślalam, że jak już minie to będę tylko silniejsza , zawsze wierzyłam, że jak coś się w życiu dzieje to jest po coś. Ja czuje cały czas jak ten lęk za mna chodzi ale mówie mu teraz choć ze mna.... naucz mnie więcej. Dobrze mi z toba. Ja wiem jak to brzmi... ale ja serio tak myśle, lubię go bo daje mi siłe. Jest mój własny, to tylko ja. Nie jestem specem, ale myśle, że te wszystkie zaburzenia polegaja na tym, że gdzies tam w sobie nie akceptujemy jakies części siebie, to pewnie wynika z przeróżnych życiowych doświadczeń. Tak na pewno jest/było w moim przypadku. Dla mnie rzucić się z mostu to było poprosić o pomoc, przestać udawać,że dam radę ze wszystkim sama, wyegzekwować od innych odpowiedzielność za obowiazki, które nie sa tylko moje, powiedzieć do wiedzenia przeszłości, stanć twarza w twarz ze starchem, lękiem czy zwał jak zwał i powiedzieć mu jestem tu z toba i dalej idziemy razem! To moja interpretacja. Każdy z nas jest inny więc pewnie dla każdego z nas będzie znaczyło to coś innego ale myśle, że taktyka jest taka sama. Życze Wam dużo siły, wierze, że znajdziecie sposób na siebie nigdy nie jest za późno! Pozdrawiam. A. Ps.Nie mam zamiaru zapomninać o lęku stanowi duża część zycia ktore jest mi dane i buduje na nim swoje lepsze ja. Teraz mam zamiar brać z tego garściami ;))-oczywiście to jest tak jak ja to biorę, jak już mówiłam specem nie jestem

Joanna Jo. To tylko przeogromne gratulacje. Slucham filmikow chyba rozumie pomalu o co chodzi tylko ta niesamowita blokada, ktora nastepuje i te wstretne uczucie ucieczki gdzies w bezpieczne miejsce. Stoje na przystanku autobusowym i po czasie wracam i wsiadam do auta i znowu zla na siebie ze sie nie udalo. Jeszcze restauracje, wspolny wyjazdy za miasto, kino.... musza poczekac. Ja teraz czekam na nastepny filmik z nadzieja na ta zlota recepte

Rozumiem Pania, nawet nie wie Pani ile razy uciekłam spod szkoły syna. W końcu się uda powodzenia :)

Tak rzucić się z mostu to dokładnie to oznacza. Lęk nic Ci nie zrobi, musisz się o tym przekonać.

Dobrze :-). To skoro Pani musi, to ustalmy, że zostało to podkreślone. Ale... Jeśli różnica między strachem a lękiem to jego powód, to czy nie moze być tak, że lęk to taki rodzaj strachu, którego powodu sobie Pani nie uświadamia?

@@SkutecznaTerapia oczywiście ma Pan rację. Żyjąc z lękiem prawie od zawsze i mając za sobą pracę z dobrymi psychoterapeutami - dziś znam te przyczyny, choc o wiele lat za późno. A, że jestem osobą wysoko wrażliwą wiele z tych przyczyn urasta do okrutnych rozmiarów. Dziękuję, za fajną wymianę myśli. Dla takich ludzi jak ja, kontakt z kimś, kto wie o co chodzi, to skarb. Dzięki 🙏 M

Kinga Bit - Bardzo celne spostrzeżenie! Tylko temat jest dosyć szeroki i nie wiem, czy da się zmieścić w paru słowach. Jest o tym cały rozdział w mojej książce. Ale spróbujmy... Po primo: lęku nie da się oszukać, wykiwać, czy obejść. Jest on od nas silniejszy, sprytniejszy i mądrzejszy. I bardzo dobrze: tak ma być. Po drugie: Zaburzenie lękowe to nie nadmiar lęku - to nieumiejętność i niechęć, żeby go czuć i z niego korzystać. Po trzecie: nic na siłę i wszystko po kolei. Najpierw uczymy się czuć lęk i pozwalać mu na nas wplywać. W miarę jak nam to wychodzi, zaczynamy CZUĆ chęć, żeby trochę wyściubić nos poza tę klatkę ze zlota, którą sobie zbudowaliśmy. To jest naturalny proces, ale odradzam zaczynanie od niego...

Tomasz M mam dokładnie to samo, jeżeli jest kolejka przy kasie to nie wchodzę do sklepu, nie jeżdzę autobusem pociągiem, ba ja nawet nie chodzę pieszo,tylko w moim samochodzie czuję się bezpiecznie.

Sisi Mac Wiesz co dobrze Ciebie rozumiem, bo mam tak samo. Jeździłem z kolegami do pracy autem, ale że się pociłem przez stany lękowe to jeżdżę sam i jest wtedy ok. Masakra....tak samo wolę jeździć do marketu dino bo wiem, że tam nie ma dużych kolejek. Wstyd mi za to, ale tak mam.....tak mi wygodniej i łatwiej, bo wtedy czuje się pewnie

Michał Krzynowek ubierz pieluchomajtki i OLEJ TO :)

Jarek Tomek Przęczek - Bardzo mi przykro z powodu Pana stanu, ale muszę coś wyjaśnić. Pan jest chory FIZYCZNIE i to może mieć oczywisty wpływ na Pana samopoczucie. To, co mówię na tych filmach dotyczy natomiast zaburzeń PSYCHICZNYCH, czyli takich, kiedy lęku doświadcza zdrowy fizycznie człowiek i jego lęk nie ma podłoża somatycznego. W Pana przypadku sugerowałbym zacząć od leczenia niedomagań fizycznych - być może metodami bardziej alternatywnymi, słyszałem, że przynoszą dobre skutki. A lęk i sprawy psychiczne zostawiłbym na potem. Pozdrawiam serdecznie :-)

PRO Therapy London - Dominik Waszek GQHP Owszem choroby fizyczne są, ale pierwsze zdiagnozowanie zaburzeń psychicznych było w roku 1984, byłem jeszcze dzieckiem. Wtedy lekarze wcale się tym nie przejęli. Coś na zasadzie: "Wyrośnie z tego". Nie wyrosłem. Natomiast neurolog uznała, że moje lęki (teraz przy Dulsevii pojawiła się również drażliwość), że to właśnie kwestia chorób psychicznych i nie jest to powiazane. Ja raczej myślę jak Pan, że jednak powiązane, bo moja postępująca niezdarność też wpływa na mój stan psychiczny. A jako ciekawostkę powiem, że jeden z lekarzy psychiatrów stwierdził, że drżenie i napięcie jest spowodowane moimi zaburzeniami. I długo się tego trzymałem, niestety była to tylko nadzieja. Również pozdrawiam i czekam na kolejne filmy.

@@JaroTomik Chore cialo to stres , wiec jak najbardziej wszystko powiazane ze soba.

Paweł Żabicki - Będzie i o depresji. Chyba nawet cały cykl. Ale najpierw skończymy z lękiem...

Zanim lęk skończy z nami, Panie Dominiku ;)

Pani Agnieszko, W XXI-szym, choć zdarzały się one także w XX-tym, ale ze znacznie mniejszą częstotliwością. Pozdrawiam serdecznie.

Mariolka Kiepska - :-)))) no to pewnie właśnie dlatego zniszczył Ci życie. Piszesz w czasie przeszłym (nie BYŁ potrzebny), więc sądzę, że masz go już za sobą. Jak sobie poradziłaś?

Napisałam w czasie przeszłym jakoś nieświadomie, nie dlatego,że to minęło bo nic nie minęło,jest tragicznie nadal ale moje życie czuję,że przeminęło .20 lat ciężkiej depresji,kilkanaście nerwicy natręctw ,od dwóch lat bardzo ciężka nerwica lękowa/wegetatywna,dd i wiele różnych zaburzeń.Teorię znam lepiej niż niejeden terapeuta ,przerobiłam kilkanaście leków,kilka terapii ale jak człowieka powala codziennie ból myśli i ciała tak straszne,że się wyje to to wszystko można sobie wsadzić