I tak trzymaj! Za tak długi czas Twojej nieobecności należy nam się nowy materiał jak najczęściej, najlepiej codziennie:)

David chalmers - świadomy umysł Emil Cioran - święci i łzy T. Kotarbiński, b russell, L infeld - religia i ja Thomas Kuhn - dwa bieguny Thomas Nagel - widok znikąd Peter Zapffe - ostatni mesjasz Listę zrobiłam dla siebie, może komuś się też przyda

Bałem się, że zmarłeś/porzuciłeś projekt na dobre. Dobrze widzieć Cię wśród żywych!

Bardzo fajna seria, cieszę się że wróciłeś na yt

mimo ostrzeżeń,, opinia o Mesjaszu brzmi zachęcająco. Najwyżej odłożę na lepszy czas;) @Pan od Filozofii, świetny kanał.

3:26 Co do Emila Ciorana, sięgnąłem po niego ("O niedogodności narodzin") za Twoim poleceniem ("Top 6 książek filozoficznych, które czyta się niczym dobrą powieść") i miałem dokładnie takie samo wrażenie jak Ty: (fragmenty z mojej oceny książki) "Gdybym miał jakoś podsumować tę książkę, powiedziałbym, ze autor z całych sił stara się sobie wmówić, że wszystko jest nic nieznaczącą iluzją... ale mu się nie udaje, bo w głębi serca czuje coś pozytywnego i prawdziwego - choć gdyby zapytać jego samego, powiedziałby dokładnie odwrotnie - z całych sił stara się szukać jakiejś "pewnej" prawdy, ale nie może pozbyć się głębokiego uczucia marności i bezsensu wszystkiego." "Bardzo oczytany i bystry sceptyk. Depresja i pesymizm doprowadzone do skrajności, że aż groteskowe, zmieniające tragedię w komedię. Wielokrotnie uśmiechałem się w trakcie czytania tych pesymizów. Facet uzewnętrznia się z najmroczniejszych uczuć i intymnych myśli, a ja co klika stron się śmieję. Czy jestem potworem? Często jest tak, że z (cudzej) filozofii wyciągamy część siebie, ale nie mogę się oprzeć wrażeniu, że Cioranowi chodziło właśnie o czarny humor (który lubię). W końcu przeżył 84 lata, pomimo tragedii narodzin oraz obrzydzenia do ludzi, i świata jaki stworzyli." Myślę, że ten cytat świetnie opisuje całość "O niedogodności narodzin": "Proszę bodaj przez godzinę medytować nad nieistnieniem Ja, a poczuje się pan innym człowiekiem" - rzekł kiedyś pewnemu zachodniemu gościowi kapłan japońskiej sekty Kusha. Ileż to razy ja sam, który nigdy nie oglądałem buddyjskiego klasztoru, zastanawiałem się nad nierzeczywistością świata, a więc mego Ja... co prawda nie stałem się w skutek tego innym człowiekiem, ale zatrzymałem z owych chwil odczucie, że moje Ja w żaden sposób nie jest rzeczywiste i że tracąc je, nie straciłem nic prócz jednej tylko rzeczy - w s z y s t k i e g o.

Wielu pozycji się nie spodziewałem na liście autora filmu, ale może dlatego, że jestem dość świeżym widzem (między innymi nie spodziewałem się zamiłowania do Ciorana, ale to chyba częste na naszym polskim youtubie filozoficznym), a co do chęci podzielenia się swoją listą to oczywiście chętnie to zrobię: hmmm jeśli chodzi o takie moje top książek które wywarły na mnie filozoficzny wpływ (ale niekoniecznie filozoficznych) to ciężko byłoby mi je ułożyć w kolejności jakiejś, ale byłyby to te książki 1.E.Cioran "Na Szczytach Rozpaczy" 2.A.Schopenhauer "Psychologia Miłości" 3.L.H von Mises ogólnie idea ludzkiego działania, ale ta książka była przeze mnie czytana tylko we fragmentach 4.F.W Nietzsche "Tako Rzecze Zaratusztra" 5.M.Stirner "Jedyny i Jego Własność" 6.J.W. von Goethe "Cierpienia Młodego Wertera" 7. Kartezjusz i jego Cogito ergo sum nie pamiętam już w której pracy to padło 8.H.P Lovecraft "Zew Cthulhu" 9.Platon "Państwo" (szczególnie teoria ustrojowa) brakuje mi niestety 10 do kolekcji, ale można z tego tylko zgadywać jak bardzo dziwne pewnie mam poglądy

Dziękuję, już widzę kilka pozycji dla siebie.

"O wolności ludzkiej woli" Schopenhauer a, "Pomoc wzajemna jako czynnik rozwoju" Kropotkina oraz "Prawdziwa księga południowego kwiatu" Zhuangziego, rozmaite teksty Kotarbińskiego i Ajdukiewicza.

Bertrand de Jouvenel - Traktat o władzy. Niesamowita książka. Polecam.

Moje pozycję: 1. Obrona Sokratesa 2. Rok 1984 3. ,,Rozmyślenia" Marka Aureliusza

Zapffe

Dzień dobry. Powiem szczerze, że mam farta, bo parę tygodni [może tydzień] temu natrafiłem na pana od 8 miesięcy "martwy" kanał i chyba połknąłem bakcyla filozofii, a tu się okazuje, że Pana kanał jakby na moje zawołanie ożywa. Jeśli istnieje możliwość zadania pytania do QandA, to chciałem zapytać o Joergena Habermasa i Hansa Hermanna Hoppego. Czy zna Pan tych filozofów [chociaż pierwszego zapewne Pan zna] i jaka jest Pana opinia na temat etyki argumentacji?

Ja: Jestem bardzo samotny, w nic nie wierze, monotonia mnie pochłania, patrzę na okno jak na rozwiązanie. Pan od Filozofii: Jeżeli masz gorszy okres nie czytaj tej książki. Ja: 𝗝𝗼𝗸𝗲𝘀 𝗼𝗻 𝘆𝗼𝘂, 𝗶𝗺 𝗶𝗻 𝘁𝗼 𝘁𝗵𝗮𝘁 𝘀𝗵𝗶𝘁.

może jakaś powtórka do matury ? :))

Przeczytałem Mesjasza, teraz nie chce mi się żyć. No dzięki.

Panowie, podrzućcie jakiś tytuł z metafizyki o duszy?

Spowiedź - Lew Tołstoj

Przepraszam, że nie na temat, ale nie chciałem pisać pod starym filmem. Mam pytanie co do Q&A cz. 4, gdzie w odpowiedzi na jedno z pytań krytycznie oceniałeś filozofię kontynentalną. Czy mógłbyś polecić jakieś współczesne przekrojowe opracowanie, w którym omówiono ten kontrast między filozofią analityczną a kontynentalną oraz główne bolączki i niedostatki metodologiczne filozofii kontynentalnej, o których częściowo wspominałeś? Mnie, jako komuś, kto nie odebrał wykształcenia filozoficznego, trudno się odnaleźć w tej mnogości różnych współczesnych nurtów czy metod filozofowania, dodatkowo posługujących się dziwną nowomową. Zwłaszcza że jestem fizykiem i wiele tez m.in. wspomnianych przez Ciebie poststrukturalistów brzmi dla mnie absurdalnie, a wszędzie tylko (ludzie, co do których też mam wątpliwości, czy te tezy dobrze rozumieją) każą zamknąć się i słuchać, bo X wielkim filozofem był.

Jeśli chodzi o omówienia, importowanie myślicieli, to nie jest tak, moje przypuszczenie, że na filozofii pisze się to, aby przedstawiciele innych nauk, mogli sobie te myśli przyswoić w miesiąc, weekend. A nie musieć poświęcać już kilka lat wchodząc w czyjeś buty?

Co do "ostatniego Mesjasza" mam zupełnie różne przemyślenia. Zupełnie się z rozmyślaniami w nim zawartymi nie zgadzam, a już tym bardziej nie nazwałbym ich "kryształowymi". Mam tutaj szkic kilku głównych zarzutów do tekstu (baardzo bym się cieszył, gdyby ktoś je przeczytał i się do nich ustosunkował): 1. Autor rzuca twierdzenie, że człowiek nie jest zdolny do osiągnięcia wewnętrze go spokoju. Nie znajduję w tekście żadnych argumentów, które uzasadniałby rozszerzenia tej tezy do całej populacji, bo cały czas właściwie artykuł mówi o przemyśleniach i prywatnych doświadczeniach autora. Nie mam żadnych podstaw, żeby twierdzić, że znajdują jakiekolwiek zastosowanie w kwestii ludzkości jako całości. 2. *Nawet* jeśli zgodnie z twierdzeniami zawartymi Petera ogromna świadomość, która ewolucyjnie wykształciła się u człowieka jest "pomyłką" ewolucji to ciągle nie wyjaśnia to skąd bierze się potrzeba sprawiedliwości, miłości, dobroci etc. Sam stwierdza, że świat tego nie posiada, więc człowiek pozostaje niezaspokojony. Ale jak przyroda, biologia, ewolucja, czy cokolwiek co te pragnienia miałoby wzbudzać mogło wzbudzić idee, których nie posiada. Jeśli nie można dać tego czego się nie ma, to skąd na drodze rozwoju biologicznego miałoby być wzbudzone w człowieku pożądanie czegoś co nie istnieje? 3. Kwestia religii. Zapffe przyjmuje, że religia jest jedną z wielu rzeczy, które mają bronić człowieka przed jego zbyt wielką świadomością i sprzeciwiają się ludzkiej naturze. Co w takim razie z religiami, które z założenia prowadzą nie do zamknięcia się na wymykającą się ludzkim możliwością i (wg autora) przerażającą rzeczywistość, ale do jej możliwe jak największego poznania przy pomocy Stwórcy? Za wszystkie błędy przepraszam, ale jest już późno i chciałem tylko zarysować problemy, które widzę w tekście. Mega bym się cieszył, gdybyś się do komentarza odniósł

A co to za książka w tle POJĘCIA? mogę znać autora?

Z punktu widzenia filozofa akademickiego jakie języki, poza angielskim, warto znać?

Witam panie Jacku

"Ostatniego mesjasza" właśnie przeczytałem i mnie w ogóle nie wzruszył. Zapffe pisze, jakby zakładał, że jakiś "sens życia" musi istnieć. Inaczej - tak go rozumiem - uważa życie/egzystencję za negatywne i nie warte życia/egzystencji, bo przecież istnieje głębsze niezadowolenie, które czasem się manifestuje (bez stosowania opisanych "metod unikania"). Ja zaś powiedziałbym tak: życie oczywiście nie ma żadnego sensu i nie jest ani pozytywne ani negatywne. Są momenty negatywne (opisywane w eseju), ale są też momenty skrajnie pozytywne (czasem euforia bez żadnego powodu itp.). Zarówno momenty negatywne i pozytywne występują mniej lub więcej losowo i nie ma w tym żadnego sensu; tak samo cała egzystencja nie ma żadnego sensu. Po prostu jest ciekawiej żyć/egzystować niż nie żyć/nie egzystować. Mnie np. - banalny przykład - interesują następne odcinki na tym kanale (i wielu innych) tak samo jak i wiele innych spraw. Już przez to samo "warto" żyć, pomimo braku sensu, bo po prostu mam ochotę tych przyszłych rzeczy doświadczyć.

Witold Gombrowicz - Ferdydurke. To pierwsza książka jaka wywarła na mnie znaczący wpływ. Opis struktury społeczeństwa, rola jednostki, dualizmy. Autor bardzo ciekawie mówi o roli formy wyrazu. Książka jako całość jest przykładem tego o czym autor w niej mówi. Polecam wszystkim a w szczególności osobom parającym się działaniami artystycznymi.

Tatarkiewicz , Reel i Copelstone ciekawe czy masz Hegla 2 i 3 tom

A czy po 1989 roku w Polsce powstała książka wpływowa, którą przeczytali wszyscy? Podobno polscy profesorowie siebie nie czytają. Gwiazdy filozofii już nie żyją: Kołakowski, Tischner, Wojtyła. Czy jest ktoś, kto pisze coś autorskiego, co żre?

Religia i ja oraz ostatni mesjasz ciekawa pozycja

Mam nadzieje, że nie zawiąże się tu kółko nihilistów. Otóż nihilizm jest ostatnio w modzie...

czemu tyle smutnych dziadów?