Dzięki za recenzję. Skupiliście się głównie na ewolucji postaci centralnych w kinie drogi. Ale według mnie równie ciekawe, a nawet jeszcze lepsze jest obserwowanie przez nich postaw amerykanów, żołnierzy i cywilów. Od sceny na stacji benzynowej "chodziliśmy razem do szkoły, ale nie odzywał się do mnie", poprzez snajperów "strzelamy, bo strzelają do nas, czego nie rozumiesz?" i "what kind of American are you?" Jessego Plemmonsa, aż po końcowe sceny, gdzie było czuć tą niechętną symbiozę żołnierzy i reporterów w Białym Domu (to zauważyliście 👍). To jest też siła tego filmu. Pokazuje różne sceny chaosu wojny domowej, spektrum zachowań oraz to, że nigdy nie wiesz jakie przeznaczenie spotka Cię za rogiem...

Jak dla mnie, nikt tak dogłębnie, z takim przygotowaniem i tak przyjemnie nie opowiada o filmach jak Wy. Bardzo ciekawe, głębokie spostrzeżenia co do pracy wojennych fotoreporterów. Czekałam na Waszą recenzję, obejrzałam z dużą przyjemnością, choć na film się nie wybiorę, bo dużo realnej wojny jest wokół i całkiem mocno mnie to przestrasza. Zbyt, by sobie tego strachu dokładać. Bardzo zgadzam się z opinią o filmie "20 dni w Mariupolu". Niestety obejrzałam. I żałuję. Dziękuję i pozdrawiam!

oglądając film, przypomniała mi się antologia reportaży wojennych Jagielskiego, a konkretniej teksty Churchilla. Który potraktował bycie korespondentem jako trampolinę do kariery, zabawę w wojnę co najwyżej. Nie było w tych jego tekstach empatii dla ofiar, była ekscytacja wojną, chęć wyróżnienia się i zaistnienia. I w ten sam sposób odebrałam postacie dziennikarzy z Civil War, może poza tym starszym. Mieli kiedyś ideały. Ale teraz chodzi o zdjęcie, moment. I żeby było wiadomo, kto je zrobił. Tyle. Nie mam pojęcia, czy to jest coś, co Garland chciał powiedzieć. Dla mnie to zabrzmiało jak takie dość pesymistyczne podejście nie tylko do wojny jako takiej, do społeczeństwa, które kiedy prawa przestały obowiązywać, zupełnie spuściło się ze smyczy, ale właśnie o dziennikarstwie wojennym. Pokazywanie wojny chyba nie musi być złe. Chodzi o intencje. A może nie jest możliwe wykonywanie tego zawodu z zachowaniem empatii. Ale kiedy jedyną intencją jest zrobienie jak najlepszego zdjęcia, to wszystko traci ludzki wymiar.

Dzięki za informację dot.bliskich Garlanada i ich doświadczenia dziennikarskiego.

Film jest świetny, rewelacyjny. Trochę brakło do 10/10 ale właśnie to takie filmy chcę oglądać w kinie! Dzieła widowiskowe ze wspaniałymi zdjęciami, montażem, dźwiękiem ale też zaangażowane i co równie ważne angażujące widza. Po obejrzeniu filmu Garlanda człowiek zostaje z pytaniami, na niektóre można odpowiedzieć sobie samemu - z interpretować po swojemu tak jak my to czujemy - ale jego filmy też zmuszają do szukania tej odpowiedzi, bo nie wszystkie symbole czy znaczenia musimy znać i rozumieć. Podobnie też było w przypadku Civil War, ale też każdy może interpretować to w inny sposób w zależności od swojej wrażliwości chociaż by. Na koniec uważam że nawet jeśli któryś jego film nie skłonił do poszukiwania co miał autor na myśli to nadal są to świetne widowiskowe super dopracowane i zrealizowane działa z oglądania których można czerpać przyjemność. Nie wątpliwie Civil War jest takim filmem.

Mam wrażenie że antidotum na nihilizm dziennikarzy wojennych z "Civil War" jest znakomity dokument Wima Wendersa "Sól Ziemi" o transformacji duchowej byłego reportera wojennego Sebastiao Salgado :)

mam wrazenie ze garland odszedl tutaj od glebokiej metafory i glownie skupial sie na obrazie, dzwieki i budowanie niepokoju. To jak z roznych perspektyw uwiecznial na kamerze zielona pastelowa przyrode w kontrascie do tragedii wojny to prawdziwy majstersztyk

Pragnę iść na "Challengers" i "Kobietę Z..."

Kiedyś padło pytanie na pewnej grupie d/s prawnych podobne do "czy mozna robić zdjęcia martwej osobie i opublikować?", w jednym komentarzu było zaznaczone, że martwy to już nie człowiek. Widziałam drastyczne zdjęcia z frontu i byłam zgorszona, bo: 1.reporter nie dokladal się do życia osoby, która pośmiertnie fotografował mimo, że nie widać twarzy ofiary a teraz zarabia na denacie pieniądze. 2. Denat za życia mógłby sobie nie życzyć wykorzystywania jego wizerunku (nawet bez cech charakterystycznych), ta osoba nadal figuruje w różnych statystykach i urzędach, żyje swoim "papierowym życiem". 3. Mimo zakończenia życia należy się godność i szacunek, czyli domniemanie, że skoro nie ma się zgody to nie ma publikacji.

Pojawi się recenzja "Challengers"? Dla mnie to wielki zachwyt, a Luca staje się moim ulubionym mainstreamowym reżyserem.

Ludziom trzeba pokazywać takie sceny, przewrotnie. A to z powodu dzisiejszej znieczulicy, życzeniowego myślenia, znieczulenia, przesadzonej wrażliwości. Ten film nie zamiatał pod dywan, tak jak większość ludzi próbuje to zrobić i tego oczekuje od innych. Dlatego też przewrotnie, ten film pokazał prawdę o wojnie. Że potem już nie ma znaczenia kto zaczął, ponieważ pierwszą ofiarą wojny jest prawda. Nie ma znaczenia kto do strzela, bo śmierć jest zawsze taka sama. Ten film miał wstrząsnąć i wstrząsnął. Zdjęcia, które były robione przez dziennikarzy miały trafić do nas i trafiły. Agencjąprasowąbyliśmy my. Zbyt wiele tandetnych filmów oglądnęliśmy, dlatego też ten oryginalny nietuzinkowy, poruszjacy przekaz tak miał być. Zero kompromisów, nadmierna przemoc. Bezsensowność jak i nijakość umierania były myślami przewodnimi tego filmu

Czy Wojciecha Jagielski, Wojciech Żukrowski, Stanisław Zachariasiewicz, Paweł Zaremba, Dawid Wildstein, Melchior Wańkowicz, Paweł Reszka, Miłada Jędrysik, Ryszard Kapuściński i wielu, wielu innych to ludzie gruboskorni, nie czuli na ludzie cierpienie?

Czy będzie u Was może recenzja filmu Omen: Początek?

Naprawdę lubię wasze recenzje, zawsze czekam na wasz punk widzenia... często dajecie mi impuls do obejrzenia filmu. Niestety w tym wypadku mam wrażenie że nie macie pojęcia o pracy reporterów wojennych... przykro tylko że brniecie w jakąś swoją wymyśloną tezę "hieny dziennikarskiej". Interesuję się fotografią od dziecka, przeczytałem trochę biografii fotografów i fotografów wojennych, obejrzałem sporo filmów w tym temacie... i niestety macie bardzo złe wyobrażenie o tej dziedzinie fotografii. Alex Garland subtelnie, ale bardzo dobrze pokazuje wszystkie aspekty, motywacje, dylematy, wypalenie i późniejsze zobojętnienie tej profesji. Możliwe że do przeciętnego widza może być to niedostrzegalne, ale u was takiego podejścia "laika" się nie spodziewałem... Szkoda... chociaż zawsze będę czekał na wasze nowe recenzje. Jak to mówią... zrobiliście 500 dobrych recenzji... a człowiek będzie pamiętał tą jedną ;-) Zmusiliście mnie do komentarza... To już duży Plus :-) ... Pozdrawiam róbcie dalej swoje.

Nie no, słaby był ten film, jak na mój gust to najsłabszy w karierze Pana Garlanda. Kampania reklamowa i te plakaty to wprowadzanie widza w błąd, jak ktoś w tym nie siedzi i nie wie jakiego studia to film, z jakim budzetem, to moze sie srogo zawieść. Ja rozumiem te niedopowiedzenia, że nie zawsze wszystko musi być in your face, ze reżyser nie chcial, aby widz stanął po ktorejkolwiek ze stron. No i cel w pewnym sensie osiągnął - nie dość że nie stałam po żadnej ze stron, to jeszcze zupelnie mnie ten konflikt nie obchodzil. Czy byli to dziennikarze/korespondenci wojenni? Mi raczej wyglądali na paparazzi, bez głębszego komentarza do otaczającej rzeczywistości, it is what it is. Moze i Wagner Moura gra Kapuścińskiego i potem napisze reportaż, ktory okaże sie światowym bestsellerem. Fajnie, tylko ja bym jednak wolała zobaczyć cokolwiek z tych przemysleń na ekranie. Jedyne co na plus to scena gdzie wjechał Jesse Plemons w czerwonych okularach i wszystkich pozamiatał.

Zgodzicie się, że zaczynają się czasy filmów, o których będziemy mówić, a nie będziemy ich oglądać? Mam na myśli np.film o Mariopolu lub Biedne Istoty. Po co tyle tych snem nieoglądalnych i później tego nie odwidzisz.

Co za bzdury. Żeby być dobrym korespondentem wojennym trzeba mieć odwagę pokazać to czym na prawdę jest wojna. Czyli trzeba być blisko ludzi , którzy w niej walczą i giną. Trzeba mieć odpowiednią wrażliwość, żeby ryzykując życie przestrzegac ludzi o grozie i szaleństwie wojny ( to był cel głównej bohaterki). Epatowanie sensacja to robią chłopcy w białych koszulach siedzacy wygodnie w biurach różnych mediów. Korespodenvi wojenni pokazują nam jak taka wojna wygląda na prawdę!!!

Rozczarowujące i arogancie to gadanie Pana Mateusza, jak to źli są korespondencji wojenni. A jaką osobę grała główna bohaterka, czyżby nie kogoś kto przeżywa głęboki egzystencjalny kryzys - gdyż pragną swoją pracą reporterską przestrzac ludzi przed wojną poniósła porażkę. Bo ludzie nie uczą się na czyimś cierpieniu. I czy reżyser filmu nie podejmuje tej samej straceńczej misji?

Wydaje mi się że niedokładnie oglądaliscie film Reżyser wszystko wyjaśnił sceną w samochodzie w drodze do DC był tam dialog jakie pytania miał główny bohater zadać prezydentowi według mnie (nie chcę zdradzać) to wszystko wyjaśniła dlaczego wybuchła wojna